Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που καθώς περπατούσε στο δάσος συνάντησε έναν βάτραχο.
Εκείνος της μίλησε τόσο ωραία που εκείνη τον ερωτεύτηκε.
Πρόσεξε όμως ότι ο βάτραχος φορούσε κάτι σαν πανοπλία… Σκέφτηκε τότε, ότι ίσως αν τον φιλήσει γίνει ιππότης ή ακόμη κι ο πρίγκιπας που πάντα ονειρευόταν.
Και τον φίλησε…
Στα μάτια της τότε φάνηκε μια λάμψη, στο στομάχι της χόρευαν πεταλούδες, η καρδιά της απέκτησε άναρχο ρυθμό. Ο κόσμος της φάνηκε πιο όμορφος κι εκείνος έμοιαζε με πρίγκιπας.
Καθώς ο καιρός κυλούσε η πριγκίπισσα γινόταν ολοένα και πιο θλιμμένη, χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Ζητούσε από το σύμπαν ένα σημάδι. Κι εκείνο την άκουσε κι ένα βράδυ της το δώσε. Και τότε… ο “πρίγκιπας” ξανάγινε βάτραχος.
Φανταζόμαστε ιδανικούς πρίγκιπες και τους κολλάμε στις φάτσες μέτριων βατράχων. Ότι ποθούμε αρκετά γίνεται αντανάκλαση στα πρόσωπα ανθρώπων που ίσως τελικά δεν αξίζουν την αγάπη μας. Γιατί μάτια μου ο βάτραχος πάντα βάτραχος θα είναι!
Για αυτό κοίτα να χεις τα μάτια σου ανοιχτά και να ζυγιάζεις τους ανθρώπους.
Οι πρίγκιπες υπάρχουν στα παραμύθια. Αν ζωγραφίζει το γέλιο στα χείλη σου, τότε ΝΑΙ τον βρήκες και τότε μπορεί να κάνει τη ζωή σου παραμύθι. Κι εκείνος να είναι ένας αληθινός πρίγκιπας και ας μην ήρθε πάνω σε άσπρο άλογο.
Αν όμως τα μάτια σου είναι θλιμμένα, τότε φύγε.
Πρόσεχε, η ανάγκη σου για συντροφικότητα μη γίνει συμβιβασμός για μετριότητα.
Στο φινάλε, η πιο μαγική σχέση είναι αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας. Να είσαι καλά με σένα, με το μέσα σου. Και τότε θα είσαι αληθινή πριγκίπισσα. Και μια αληθινή πριγκίπισσα δεν έχει ανάγκη έναν πρίγκιπα για να είναι πριγκίπισσα.
Άσε μια θέση δίπλα σου κι αν έρθει… ήρθε. Μόνος του. Έτοιμος. Θα το καταλάβεις ότι είναι αυτός… όταν το φως σου δεν θα τον τυφλώνει.
Χρύσα Σαραντοπούλου
Δημοσιογράφος/Σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας/
Εναλλακτική θεραπεύτρια
