Συναντάς κάθε μέρα ένα βιβλίο γραμμένο από έναν άνθρωπο που επέζησε από το αδιανόητο και στη συνέχεια κάθισε να το γράψει με την ακρίβεια ενός επιστήμονα και την ψυχή ενός ποιητή; Δε νομίζω και το βιβλίο «The Bells of Nagasaki» (Οι καμπάνες του Ναγκασάκι) είναι μια συγκλονιστική εξομολόγηση, μια επιστημονική μαρτυρία και μια εθνική αφύπνιση, όλα γραμμένα από τον Takashi Nagai, έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή μοιάζει με το σενάριο μιας ταινίας που τα Όσκαρ θα φοβόντουσαν να αγγίξουν.
Ο Nagai γεννήθηκε το 1908 στην Ιαπωνία ήταν ακτινολόγος, φιλόσοφος και βαθιά πνευματικός στοχαστής που προσηλυτίστηκε στον καθολικισμό λίγο πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν η ατομική βόμβα έπεσε στη Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945 κατέστρεψε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του καθεδρικού ναού όπου είχε καταφύγει η σύζυγός του κατά θαυμαστό τρόπο, ο Nagai επέζησε, βαριά τραυματισμένος και εκτεθειμένος σε θανατηφόρα ακτινοβολία. Με το προσωπικό του πένθος να βαραίνει περισσότερο από τα ερείπια γύρω του, άρχισε να γράφει από μια ανεξήγητη ελπίδα να καταλάβει, να θεραπευτεί και να αποτρέψει την ιστορία από το να επαναληφθεί.
Το βιβλίο του «The Bells of Nagasaki» εκδόθηκε το 1949, έγινε αμέσως επιτυχία στην Ιαπωνία. Όχι μόνο επειδή διηγούνταν την ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε την κόλαση, αλλά επειδή το έκανε με ταπεινότητα, χάρη και τρομακτική σαφήνεια. Φανταστείτε το βιβλίο του Βίκτορ Φράνκλ «Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής», αλλά με τη φωνή ενός άνδρα που βρίσκεται σε ένα πρόχειρο νοσοκομειακό κρεβάτι, περιτριγυρισμένος από καταστροφή, με τις καμπάνες της εκκλησίας να ηχούν στο μυαλό του ως σύμβολο της ζωής που συνεχίζεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να συνεχίσει.
Σήμερα, καθώς διαβάζουμε τις επικεφαλίδες για τις αυξανόμενες πυρηνικές εντάσεις και την παγκόσμια αστάθεια (ναι, ακόμα και το 2025 δεν έχουμε μάθει), τα λόγια του Nagai μοιάζουν με μια χρονοκάψουλα ή ίσως με ένα ρολόι που χτυπά με τις σκέψεις του να είναι ήσυχες εκρήξεις αλήθειας, τυλιγμένες σε μεταφορές και προσευχές.
Ορίστε λοιπόν, ας μελετήσουμε τα 10 αποσπάσματα από τη «Βίβλο» της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Διαβάστε τα όπως αρμόζει με το βάρος ενός αιώνα στην καρδιά σας.
10 αποφθέγματα από το πιο σημαντικό αντιπολεμικό βιβλίο στην ιστορία της ανθρωπότητας
1. Αν δεν έχεις υποφέρει και κλάψει, δεν καταλαβαίνεις πραγματικά τι είναι η συμπόνια, ούτε μπορείς να παρηγορήσεις κάποιον που υποφέρει. Αν δεν έχεις κλάψει, δεν μπορείς να στεγνώσεις τα δάκρυα κάποιου άλλου. Αν δεν έχεις περπατήσει στο σκοτάδι, δεν μπορείς να βοηθήσεις τους περιπλανώμενους να βρουν το δρόμο τους. Αν δεν έχεις κοιτάξει στα μάτια τον απειλητικό θάνατο και δεν έχεις νιώσει την καυτή του ανάσα, δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον άλλο να αναστηθεί από τους νεκρούς και να γευτεί ξανά τη χαρά της ζωής.
2. Η ζωή μας έχει μεγάλη αξία αν δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη την κατάσταση στην οποία μας βάζει η Πρόνοια και συνεχίζουμε να ζούμε με αγάπη.
3. «Σε μια στιγμή άλλαξα γνώμη. Ακόμα και μια πολύτιμη ζωή άξιζε να σωθεί. Η Ιαπωνία είχε ηττηθεί, αλλά οι τραυματίες ήταν ακόμα ζωντανοί. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά το έργο της ομάδας μας συνέχιζε. Η χώρα μας είχε καταστραφεί, αλλά η ιατρική επιστήμη εξακολουθούσε να υπάρχει. Η δουλειά μας δεν είχε μόλις αρχίσει; Ανεξάρτητα από την άνοδο και την πτώση της χώρας μας, δεν ήταν το κύριο καθήκον μας να φροντίζουμε για τη ζωή και το θάνατο κάθε ανθρώπου; Η ίδια η βάση του Ερυθρού Σταυρού ήταν να φροντίζει τους τραυματίες, είτε ήταν φίλοι είτε εχθροί. Ακριβώς επειδή εμείς οι Ιάπωνες είχαμε αντιμετωπίσει την ανθρώπινη ζωή με τόση απλότητα και αδιαφορία, ακριβώς για αυτόν τον λόγο βρεθήκαμε στην παρούσα άθλια κατάσταση.
4. Άνδρες και γυναίκες του κόσμου, μην σχεδιάσετε ποτέ ξανά πόλεμο! Με αυτή την ατομική βόμβα, ο πόλεμος μπορεί να σημαίνει μόνο αυτοκτονία για το ανθρώπινο γένος. Από αυτά τα ατομικά απόβλητα, ο λαός της Ναγκασάκι αντιμετωπίζει τον κόσμο και φωνάζει: Όχι άλλος πόλεμος! Ας ακολουθήσουμε την εντολή της αγάπης και ας συνεργαστούμε. Ο λαός της Ναγκασάκι προσκυνάται μπροστά στον Θεό και προσεύχεται: Ας γίνει η Ναγκασάκι η τελευταία ατομική έρημος στην ιστορία του κόσμου.
5 .Ο σεβασμός για τη ζωή κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο θα χτίσουμε μια νέα κοινωνία. Ο λαός μας είχε πει ότι έπρεπε να υποφέρει αυτά τα φρικτά τραύματα για να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά στην πραγματικότητα υπέφερε για να χάσει. Τώρα είχαν βρεθεί στην πιο αξιολύπητη και απελπιστική κατάσταση. Και δεν υπήρχε κανείς να τους παρηγορήσει, κανείς να τους βοηθήσει εκτός από εμάς. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό τους και να τους βοηθήσουμε. Στεκόμουν ασταθής στα τρεμάμενα πόδια μου. Και τότε όλη η ομάδα σηκώθηκε δίπλα μου. Το θάρρος μας επέστρεψε. Η αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε το έργο μας μας έδωσε δύναμη και χαρά».
6. «Πήγαινε στα βουνά και διαλογίσου! Αν μείνεις στη φασαρία αυτού του κόσμου, θα τρέχεις σε κύκλους χωρίς να βρεις ποτέ το δρόμο σου. Θα γίνεις ο τύπος του ανθρώπου που απλώς χτυπάει τα πόδια του και φωνάζει. Αλλά τα μπλε βουνά είναι ακίνητα και τα λευκά σύννεφα έρχονται και φεύγουν».
7. «Ήμασταν μέλη μιας ερευνητικής ομάδας με μεγάλο ενδιαφέρον για την πυρηνική φυσική και απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτόν τον κλάδο της επιστήμης – και, κατά ειρωνικό τρόπο, εμείς οι ίδιοι είχαμε γίνει θύματα της ατομικής βόμβας, που ήταν ο πυρήνας της θεωρίας που μελετούσαμε. Εδώ βρισκόμασταν, αβοήθητοι σε ένα καταφύγιο!
8. Και όμως, ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για εμάς. Βρισκόμενοι στο τραπέζι των πειραμάτων, μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε όλη τη διαδικασία από πολύ κοντά. Μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τις αλλαγές που συνέβαιναν και που θα συνέβαιναν στο μέλλον. Συντετριμμένοι από τη θλίψη για την ήττα της Ιαπωνίας, γεμάτοι οργή και μνησικακία, αισθανόμασταν ωστόσο να αναδύεται μέσα μας μια νέα ώθηση και μια νέα κινητοποίηση στην αναζήτησή μας για την αλήθεια. Σε αυτή την ερημωμένη ατομική έρημο, άρχισε να ανθίζει μια νέα και δυναμική επιστημονική ζωή».
9. Οι άνθρωποι λένε ότι το μέρος Ναγκασάκι είναι διάσημο για τις διώξεις και την καταστροφή, καθώς έχει βιώσει πολλά στην ιστορία του. Αλλά το Ναγκασάκι δεν είναι το μόνο μέρος που έχει βιώσει διώξεις και καταστροφή. Ο λόγος για τον οποίο το Ναγκασάκι είναι διάσημο είναι επειδή ξαναχτίστηκε, επειδή τελικά επέζησε.
10. Άρχισα έναν φανταστικό αγώνα για να ελευθερωθώ από εκείνον τον σωρό με τα ξύλα, τα τζάμια και τ’ άλλα συντρίμμια με κρατούσανε αιχμάλωτο«…» Ένα ελαφρύ σήκωμα του δεξιού μου ώμου προκάλεσε το γκρέμισμα μιας μάζας μικροαντικειμένων. Φώναξα βοήθεια, αλλά η φωνή μου έσβησε μέσα στο σκοτάδι.
