Θέλει θάρρος για να κάνεις αυτό που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου. Να βγεις και να μιλήσεις για μια τόσο τραυματική εμπειρία όπως η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός.
Μετά από 20 χρόνια σιωπής, τόσα όσα χρειάστηκε να γλείψει τις πληγές της, τόλμησε να μιλήσει για μια επώδυνη, φρικτή εμπειρία. Μια εμπειρία που σε σημαδεύει για πάντα.
Δεν είναι απλό, μηδέ εύκολο να βγεις από το «μονοπάτι» της αυτοκριτικής, της ενοχής, της… ντροπής.
Πρέπει να περάσεις από κάτι επώδυνο, από το να πιεις το ποτήρι της πίκρας, της απογοήτευσης όλο. Και δυστυχώς αυτό δεν πίνεται μονορούφι.
Θέλει αγώνα, ταπείνωση.
Η χρυσή Ολυμπιονίκης της Αθήνας και χάλκινη του Πεκίνου περιέγραψε μια κατάσταση που δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο «κανόνας». Είναι αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Σε πολλά μικρά κορίτσια. Και (μη γελιέστε, συμβαίνει και) σε αγόρια…
Ο πρόεδρος, ο υπεύθυνος, ο παράγοντας, ο έφορος, ο προπονητής, ο γυμναστής, ο γείτονας, ο συγγενής. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να αποτελέσει μια πατρική φιγούρα είναι εν δυνάμει ικανός να πάρει τη μορφή του «εντός των τειχών»… βιαστή.
Καθημερινά, σε χώρους δουλειάς, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε κρατικές υπηρεσίες, στον αθλητισμό, υπάρχουν χειρονομίες που μόνο ως παρενόχληση μπορούν να περιγραφούν.
Σε αρκετές περιπτώσεις προχωρούν και ως την κακοποίηση.
Όλα αυτά δεν παύουν να είναι πράξεις βάναυσες που τραυματίζουν βαθιά τα θύματα και διαιωνίζουν μια «κουλτούρα βιασμού».
Γι’ αυτό τον λόγο και το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι υποτίμηση ή ακόμη χειρότερα αποσιώπηση του θέματος.
Τέτοιες πράξεις δεν αποτελούν μίασμα για όσους τις βιώνουν. Δεν πρέπει κανείς, κανένας, καμιά να αναρωτιέται πως το «όχι» δεν είναι… όχι. Πως το «δεν συναινώ» μπορεί να καταλήξει σε ασέλγεια, σε βιασμό σώματος και ψυχής. Δεν υπάρχει ευθύνη.
Ευθύνη μόνο σε εμάς. Στην κοινωνία μας.
Έλαβε και ειρωνικά σχόλια η ολυμπιονίκης. Όχι μόνο από τους «κριτές» των κοινωνικών δικτύων, αλλά κι από τη ίδια της την ομοσπονδία. Σα να έπεσε από τα σύννεφα ο χώρος του αθλητισμού, τέτοια πράγματα να συμβαίνουν στο «χωριό» μας; Πού ακούστηκε;
«Γιατί δεν το έκανε νωρίτερα;», αναρωτιούνται ανενδοίαστα κάποιοι. Γιατί έτσι, γιατί υπάρχουν αυτοί που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, που περνάνε από δικαστήριο όσες τολμούν να καταγγείλουν βιασμό. Τι φορούσες, γιατί δεν αντιστάθηκες, γιατί πήγες, γιατί, γιατί…Γιατί το κακό εμφανίζεται πίσω από πολλές πόρτες. Γι’αυτό υπάρχει η σιωπή.
Η Σοφία Μπεκατώρου μίλησε επειδή θέλησε να μιλήσει. Ίσως για να βοηθήσει άλλες φοβισμένες κοπέλες, γυναίκες.
Κι εμείς, εσείς όλοι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και να ξεριζώσουμε αυτές τις μορφές σεξουαλικής βίας και παρενόχλησης, χρειάζεται πρώτα με τόλμη και ειλικρίνεια να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα υπάρχει, χωρίς ειρωνείες και πλακίτσες, του τύπου « τάθελε κι αυτή, προκάλεσε…».
Να παραδεχτούμε πως δεν πρόκειται μόνο για βιασμό σώματος, αλλά κυρίως της ψυχής. Και τίποτε δεν είναι πιο σοβαρό από τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων.
Σπάμε την αλυσίδα της σιωπής, του φόβου και της ντροπής.
