Ευχαριστώ μπαμπά… για όλα εκείνα

Ευχαριστώ μπαμπά που μου έμαθες να κάνω φούσκες με τις τσίχλες μου! Ξέρεις… κατάλαβα πόσο ωραίο πράγμα είναι να σκας τις “φούσκες” με εκείνο το θράσος που είχα τότε ως παιδί μπροστά σε όλους, με εκείνη την αθώα αναίδεια, με κέφι και τσαχπινιά και μετά να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Άνθρωποι – φούσκες, αγάπες – φούσκες, φτιασιδωμένες συμπεριφορές – φούσκες, ευκαιρίες – φούσκες, οικονομικές φούσκες, όλες τις διακρίνω πια όταν αρχίζουν να φουσκώνουν και τις σκάω με μπρίο, με εκείνη την κοριτσίστικη ελευθερία έκφρασης που είχα τότε στην πλατεία κάτω στο γιαλό, γιατί το ψέμα κάνει κρότο όταν σκάει και η αλήθεια γυμνή δεν έχει τίποτα να ντραπεί.

Ευχαριστώ μπαμπά που με έμαθες να κολυμπάω! Ξέρεις… κατάλαβα πως κάθετι καινούριο στη ζωή είναι όπως τότε που με πρωτοέριξες στη θάλασσα. Θέλει τόλμη. Ο φόβος για το άγνωστο ξεπερνιέται όταν θυμάμαι εκείνες τις φορές που με πήγαινες στη θάλασσα σχεδόν μωρό ακόμη και μετά νιώθω την ελευθερία που σου προσφέρει το κολύμπι. Ναι…  κολυμπάς ή βουλιάζεις. Κολυμπάς και νιώθεις ελεύθερος ή βουλιάζεις και πιάνεις πάτο. Με έμαθες σχεδόν πρώτα να κολυμπάω και μετά να περπατάω!

Ευχαριστώ μπαμπά που με έμαθες ποδήλατο! Ξέρεις… κατάλαβα ότι η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. “Εάν θέλεις να έχεις ισορροπία πρέπει να κινείσαι διαρκώς” όπως έλεγε και ο Einstein. Και αν μάθεις να ζεις με όλο σου το είναι, δεν το ξεχνάς ποτέ. Ααα και κάτι ακόμη κατάλαβα! Το ποδήλατο όπως και η ζωή είναι ένα περίεργο όχημα. Ο αναβάτης είναι η μηχανή του. Όταν θέλω λοιπόν να πάω παρακάτω, θυμάμαι ότι εγώ είμαι η μηχανή μου! Εγώ αποφασίζω το πότε, εγώ αποφασίζω και το πως, εγώ το κάνω και πράξη, γυρίζοντας τα πετάλια.

Ευχαριστώ μπαμπά που με έμαθες να ψαρεύω! Μικρούλα ακόμη, πιάναμε αθερινίτσα, γαριδούλες, καβουράκια και τα τρώγαμε ωμά. Τώρα είναι το αγαπημένο μου χόμπι και με χαλαρώνει απίστευτα από το στρες της καθημερινότητας. Α και να σου πω και κάτι ακόμη να γελάσεις; Τώρα όταν λέω στην παρέα μου να πάμε να φάμε σούσι και πεταχτεί κανένας ξερόλας και μου πει “είχες και στο χωριό σου σούσι;!” του λέω “ναι! εγώ έφαγα πρώτα σούσι και μετά φρουτόκρεμα, γιατί με τον μπαμπά μου τα ψαρεύαμε και τα τρώγαμε αμέσως ωμά”. Ταίζαμε και τα ψαράκια με ψωμί. Θυμάσαι; Το πετούσαμε στη θάλασσα και χοροπηδούσαν στον αέρα και μετά τσιμπούσαν δεκάδες μαζί το κάθε κομμάτι. Κι αυτό το κάνω ακόμη και γελάω δυνατά όταν τα βλέπω να χοροπηδάνε.

Ευχαριστώ μπαμπά που με ξυπνούσες το πρωί με το τραγούδι στο πικάπ: “όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι θα σ αγοράσω ένα κοκοράκι”! Σήμερα, τις φορές που πέφτω εξαντλημένη, έχω βρει το κόλπο για να ξυπνάω ευχάριστα! Βάζω αυτό το τραγούδι για ξυπνητήρι στο κινητό και σηκώνομαι χαμογελώντας και ξέγνοιαστα, όπως τότε που ήμουν μικρή.

Ευχαριστώ μπαμπά που είχες εκείνες τις μεγάλες πλάκες και τις ακουμπούσες στο πικάπ! Ναι, αυτούς τους δίσκους – και τους μικρούς. Και μου έμαθες να βάζω με τα δάχτυλά μου τη βελόνα του πικάπ πάνω στους δίσκους βινυλίου και να ακούω Αγγελόπουλο, Καζαντζίδη, Μητροπάνο, Μοσχολιού και όλους εκείνους τους “τεράστιους” που είχες στη συλλογή σου και έτσι σήμερα ξέρω να ξεχωρίζω την καλή μουσική.

Ευχαριστώ μπαμπά που μου μαγείρευες! Ξέρεις… κατάλαβα πώς μπορεί ένας άντρας να δείχνει τρυφερός, περιποιητικός, όταν είναι μέσα στην κουζίνα για τα πρόσωπα που αγαπά. Από τα καλύτερα σου ήταν ο καγιανάς, το ρυζόγαλο, ο σιμιγδαλένιος χαλβάς, τα πιταράκια που τα βουτούσα στο μέλι ή στη ζάχαρη.

Ευχαριστώ μπαμπά που με έμαθες να προσέχω τις κακοτοπιές! Τους αλήτες όπως έλεγες, τη νύχτα και τα ξενύχτια, να οδηγάω προσεχτικά, να μην τσακώνομαι στο δρόμο. Ξέρεις… σε έλεγα φοβητσιάρη και υπερβολικό, μα τελικά είχες τόσο δίκιο!

Ευχαριστώ μπαμπά που έκανες λάθη και δεν ήσουν τέλειος! Ξέρεις… με έμαθες έτσι να συγχωρώ και να αποδέχομαι τελικά. Πρώτα εμένα που δεν είμαι τέλεια και έπειτα τους άλλους που δεν είναι τέλειους. Γιατί τέλειο δεν υπάρχει. Παρά μόνο εξέλιξη. “Ταβάνι” μου είναι ο ήλιος που δεν μπορούμε όμως να τον φτάσουμε, αλλά αυτή η διαδικασία με οδηγεί στο φως. Με έκανες να μαθαίνω μέσα από τα λάθη μου και μέσα από τα λάθη των άλλων. Με έμαθες να αντέχω μέσα από τα λάθη σου και από όλες εκείνες τις φορές που μπορεί να πληγώθηκα αλλά ήταν άθελά σου. Γιατί ναι τελικά κάποιος μπορεί να κάνει λάθος αλλά χωρίς να το θέλει. Κι είναι λύτρωση και για τους δυο να τον συγχωρείς. Με έκανες έτσι δυνατό άνθρωπο.

Ευχαριστώ μπαμπά που με περίμενες να ρθω να συναντηθούμε για τελευταία φορά πριν φύγεις για πάντα. Σε αγκάλιασα, σε φίλησα, σου μίλησα. Είμαι σίγουρη ότι με άκουγες.  Ήξερες ότι δεν θα το άντεχα να μη σε δω και με περίμενες. Και λίγη ώρα μετά έφυγες αθόρυβα. ‘Ισως εκείνη τη φορά να άργησα να ρθω. Συγνώμη που δεν πρόλαβα να ρθω νωρίτερα… ίσως όλα να ήταν αλλιώς…

Και ένα μεγάλο ευχαριστώ μπαμπά που πρόσεχες τη μαμά όλα αυτά τα χρόνια!

Ευχαριστώ μπαμπά για όλα εκείνα και για άλλα πολλά ακόμη…

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες για τη Γιορτή του Πατέρα!