Κάποιες φορές… δουλεύουμε πολύ για να αποφύγουμε τη σιωπή, εκείνη τη σιωπή που αποκαλύπτει τις εσωτερικές μας ανησυχίες και φόβους. Η “φασαρία” της δουλειάς, των υποχρεώσεων, της συνεχούς κίνησης, μάς κρατά σε μια κατάσταση που μοιάζει με ασφάλεια, αλλά είναι στην πραγματικότητα μια απόδραση.
Με αυτόν τον τρόπο, πνίγουμε τον εσωτερικό μας θόρυβο, εκείνες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε.
Δουλεύουμε πολύ για να αποφύγουμε τον εσωτερικό μας θόρυβο;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η “φασαρία” της δουλειάς μπορεί να γίνει ένα καταφύγιο. Όσο είμαστε απασχολημένοι, δεν χρειάζεται να σταματήσουμε για να ακούσουμε τον εαυτό μας.
Η αδράνεια, ο ελεύθερος χρόνος, η σιωπή μας φέρνουν αντιμέτωπους με ερωτήματα που ίσως δεν έχουμε έτοιμες απαντήσεις: “Είμαι ευτυχισμένος; Ζω όπως θα ήθελα; Τι φοβάμαι πραγματικά;”
Ωστόσο, η προσπάθεια να πνίξουμε τον εσωτερικό θόρυβο μέσα από την αδιάκοπη δράση, τελικά μας εξαντλεί.
Αντί να αντιμετωπίζουμε τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις αφήνουμε να συσσωρεύονται και να μεγαλώνουν. Η υπερβολική ενασχόληση με εξωτερικά πράγματα μπορεί να μας δίνει την ψευδαίσθηση του ελέγχου, αλλά στην ουσία μας απομακρύνει από τον εαυτό μας.
Η σιωπή, αν και συχνά τρομακτική, είναι ο χώρος όπου μπορούμε να βρούμε πραγματική αυτογνωσία. Όταν σταματήσουμε να γεμίζουμε τη ζωή μας με θορύβους, τότε είναι που μπορούμε να ακούσουμε τι πραγματικά μας απασχολεί, τι χρειάζεται θεραπεία, τι ζητάει η ψυχή μας. Και ίσως μέσα από αυτόν τον διάλογο με τον εαυτό μας, να βρούμε την ισορροπία που αναζητούμε – την πραγματική γαλήνη που δεν βασίζεται στην αποφυγή, αλλά στην αποδοχή.
Δουλεύουμε πολύ επειδή χρειάζεται να επιβιώσουμε ή γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε;
Το γιατί δουλεύουμε τόσο πολύ και πώς πρέπει να ζούμε αγγίζει βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα που συνδέονται με τον σκοπό της ζωής μας, την ευτυχία και τη σχέση μας με τον χρόνο και με τον εαυτό μας.
Στη σύγχρονη εποχή, η εργασία έχει γίνει κεντρικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η εργασία θεωρείται κριτήριο αξίας, δύναμης και επιτυχίας.
Όμως, πόσοι από εμάς σταματάμε για να αναλογιστούμε αν αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής; Μήπως θυσιάζουμε την ουσία της ύπαρξής μας στον βωμό της παραγωγικότητας και της συνεχούς ανάπτυξης;
Ο Αριστοτέλης, ήδη από την αρχαιότητα, μιλούσε για την ευδαιμονία, δηλαδή για την καλλιέργεια του εαυτού μας και την αναζήτηση της αληθινής ευτυχίας μέσα από τη νοητική και ηθική ανάπτυξη. Η εργασία είναι απαραίτητη, αλλά οφείλουμε να αναρωτηθούμε: είναι αυτοσκοπός ή μέσο για να εξασφαλίσουμε την πραγματική ποιότητα ζωής;
Πολλοί από εμάς περνάμε τις μέρες μας κυνηγώντας στόχους που μας δίνονται εξωτερικά, παραμελώντας τη σύνδεση με το «είναι» μας.
Σε μια εποχή υπερβολικής ταχύτητας, όπου η τεχνολογία μάς συνδέει ασταμάτητα και η εργασία μας κυνηγά ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, χάνουμε την ικανότητα να ζούμε απλά, να αφουγκραζόμαστε τον χρόνο, να συνδεόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε μια αρμονική ισορροπία: εργασία με νόημα, αλλά και χρόνος για στοχασμό, για σχέσεις, για απλά πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μας.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το πόσο δουλεύουμε, αλλά το αν έχουμε την ευκαιρία να ζούμε πλήρως, να αφιερώνουμε χρόνο σε όσα μας προσφέρουν αληθινή πληρότητα.
Μέσα σε αυτόν τον συλλογισμό, η ζωή αποκτά νόημα όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζήσει τη στιγμή! Και ίσως, τελικά, να ανακαλύψουμε ότι το μέτρο της αξίας μας δεν είναι η εργασία μας, αλλά η ζωή μας με όλες της τις εκφάνσεις.
Χρύσα Σαραντοπούλου
Δημοσιογράφος
* Να παθιάζεστε με όσους και όσα αγαπάτε!
