Το μολύβι είναι τόσο βαρύ που δεν σηκώνεται. Θέλω να γράψω αλλά οι λέξεις δεν στοιχίζονται. Μπερδεύονται με τις εικόνες, με τα συναισθήματα, τόσες ψυχές…
Γράφει η Χρύσα Σαραντοπούλου
«Προσκυνώ τη μνήμη σου! Κι αποκτώ ελπίδα ξανά για τον άνθρωπο, για την αγάπη, για τον Έλληνα!» γράφτηκε κάπου… για εκείνη τη γιαγιά που αφού έσωσε τα εγγόνια της, γύρισε, έκατσε δίπλα στον κατάκοιτο γέρο της και κάηκαν μαζί, με σφιγμένα χέρια.
(Αχ, αυτές οι γιαγιάδες! Οι πιο γλυκές μάνες του κόσμου!)
Αυτό θέλω να πω, λοιπόν. Ναι, αυτό! Προσκυνώ τη μνήμη σας! Κι αποκτώ ελπίδα!
Ελπίδα. Ελπίδα. Ελπίδα.
Ψάχνω να βρω κάτι το θετικό, το καλό. Πρεσβεύω τις θετικές ειδήσεις. Θα το βρω. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μα πως μπορεί κανείς σε μια τραγωδία ασύλληπτη, που δεν αντέχουμε να δεχτούμε ούτε καν το μέγεθός της, να βρει κάτι το θετικό; Υπάρχει, γιατί πρέπει να υπάρχει.
Θα το βρω. Θα το γράψω: Ελπίδα. Αγάπη. Αλληλεγγύη. Αφύπνιση. Ανθρωπιά. Φιλανθρωπία. Φιλοζωία. Ευσυνειδησία. Φως. Έννοιες που ξύπνησαν μέσα μας.
Ο ήλιος ανατέλλει ξανά στο Μάτι.
Κάθε πρωί γεμίζει με φως τις καρδιές των ανθρώπων. Φωτίζει το γκρι της στάχτης, το μαύρο της καμένης γης, το σκοτάδι του πόνου. Έχω αισθανθεί μεγάλη θλίψη, αλλά επίσης έχω αισθανθεί μια δυνατή ελπίδα να πλημυρίζει την ύπαρξη μου με κάθε ανατολή. Υπάρχουν πάντα θαύματα να βρούμε. Και ο ήλιος πάντα θα ανατείλει στις θλίψεις μας, αν τον αφήσουμε.
Η γη φύτρωσε ξανά τη ζωή στο Μάτι.
Στο χώμα αυτό το ποτισμένο με τα δάκρυα 102 ψυχών η φύση δίνει ξανά ζωή. Ο οδυρμός τους στοίχειωσε τη γη, κι εκείνη τώρα έχει χρέος να αντισταθεί σε όλους εκείνους που την καταστρέφουν και μαζί της καίνε κάθε ίχνος ονείρου, χαράς, γαλήνης και τελικά κάθε ίχνος ύπαρξης.
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι Άνθρωπος.
Είδαμε ανθρώπους να γίνονται ήρωες σώζοντας ζωές με κίνδυνο της δικής τους ζωής. Είδαμε ανθρώπους να γίνονται αθάνατοι, θυσιάστηκαν αυτές οι ψυχές για να ξυπνήσουμε εμείς οι υπόλοιποι, το Κράτος, η κοινωνία. Είδαμε ανθρώπους να ξαναφέρνουν τη ζωή στο Μάτι. Παιδιά με αθώα λαμπερά χαμόγελα να φέρνουν την αναγέννηση στην καμένη γη. Οι κάτοικοι με κουράγιο και αξιοπρέπεια απέναντι στην απώλεια να συνεχίζουν, και με σθένος να σφίγγουν τα δόντια και να αγωνίζονται να μην ερημώσει ο μέχρι πρότινος παράδεισός τους. Εθελοντές από όλη την Ελλάδα να γίνονται μια αγκαλιά για να απαλύνουν τον πόνο, να δώσουν χαρά και φροντίδα.
Πυροσβέστες, εκείνοι οι αφανείς ήρωες…
Για τους πυροσβέστες τι να πούμε; Ό,τι και να πούμε είναι πραγματικά λίγο. Μάχονται. Ατρόμητοι. Αναμετρώνται με την κόλαση που άλλη αντίστοιχη από τη φωτιά δεν έχει. Δίνουν και την ζωή τους για να σώσουν ανθρώπους. Ένα ΜΕΓΆΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θα πω από τα βάθη της καρδιάς μου. Υποκλίνομαι στη γενναιότητα τους. Θαυμάζω το μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής τους.
Τα ζώα, αυτή η ανώτερη, άδολη, καθαρή αγάπη.
Είδα, ναι, είδα ανθρώπους μέσα στο χαμό της πύρινης λαίλαπας και της αγωνίας για τη δική τους ζωή, να κρατάνε αγκαλιά τα ζωάκια τους, να φροντίζουν τα μέλη αυτά της οικογένειά τους με την ίδια φροντίδα που έδιναν στον εαυτό τους. Είδα ανθρώπους να φροντίζουν έπειτα, πυρόπληκτα ζώα που βρέθηκαν χαμένα και ταλαιπωρημένα. Εκείνα δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει τόση καταστροφή. Ούτε μπορούν να καταλάβουν τις εξηγήσεις αυτών που μας κυβερνούν. Μπορούν όμως να νιώσουν την αγάπη και να προσφέρουν την πιο άδολη αγάπη, τόσο ελεύθερα και τόσο σταθερά.
Όλα αυτά μου δίνουν ελπίδα.
Με κάνουν να αναζητήσω την «ανατολή» στη «δύση» των 104 ψυχών.
Ζητούν δικαίωση αυτές οι ψυχές. Ζητούν ανάπαυση. Ανάμεσά τους αθώες παιδικές ψυχές που «έφυγαν» σε έναν τόπο που εκεί πόνος δεν υπάρχει. Έχουμε χρέος απέναντι σ αυτούς που θυσιάστηκαν, να «ξυπνήσουμε», να «ενεργοποιηθούμε», να είμαστε «ΆΝΘΡΩΠΟΙ». Έχουμε χρέος απέναντι σε αυτές τις αθώες παιδικές ψυχές, να μας γίνει μάθημα αυτή η οδύνη, να μας στοιχειώσει και να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να συμβεί κάτι τέτοιο. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι, για την αυθαιρεσία, την ανυπαρξία, τα λάθη.
“Με γοητεύουν οι άνθρωποι, το φαγητό, η ιστορία αυτής της χώρας και τα αυθεντικά της τοπία“, γράφει μια Γαλλίδα για την Ελλάδα.
Ναι, οι Έλληνες είμαστε ένας υπέροχος λαός, με ρίζες γερές σε μια κοιτίδα πολιτισμού. Κι όπως ο Φοίνικας, το μυθικό πουλί των Ελλήνων, ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του, έτσι θα αναγεννηθούμε. Η ζωή θα ξεπηδήσει μέσα από τα αποκαΐδια.
Δεν ξεχνώ – Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018 – Μάτι
Γράφει η Χρύσα Σαραντοπούλου
