Για μήνες… και πόσο ακόμη θα κρατήσει… στην πρώτη γραμμή της μάχης χαρακωμάτων με τον αόρατο και επίμονο εχθρό, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό έχουν το χειροκρότημα μας και το θαυμασμό μας.
Δεν είναι όμως αρκετό!
Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, εκτεθειμένοι σε κινδύνους και υπό αντίξοες συνθήκες και παρότι το έργο τους δυσχεραίνεται από τους κάθε λογής αρνητές και συνωμοσιολόγους, που ακόμη και αυτή την ώρα εξακολουθούν να αρνούνται την πραγματικότητα, καταβάλλουν καθημερινά υπεράνθρωπες προσπάθειες για να απαλύνουν τον πόνο και να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν, χωρίς να κάνουν διακρίσεις.
Δίνουν κάθε ημέρα και την τελευταία «ικμάδα» της αντοχής τους και θυσιάζονται για να μη καταρρεύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, το οποίο έχει αναλάβει όλο το βάρος νοσηλείας των ασθενών, που μολύνονται από το θανατηφόρο ιό.
Το ίδιο όμως και οι ιδιώτες γιατροί, (έστω αυτοί οι ελάχιστοι) οι οποίοι άφησαν τα ιδιωτικά τους ιατρεία (και τις σαφώς μεγαλύτερες αμοιβές) για να ενταχθούν στο ΕΣΥ, ώστε να υπάρχει περισσότερο εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό για την αντιμετώπιση της ολέθριας πανδημίας.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και ευγνωμοσύνη τους οφείλει η ελληνική κοινωνία για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρουν.
Μήπως όμως δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στο χειροκρότημα, στο «ευχαριστώ» και την ευγνωμοσύνη; Μήπως πρέπει να υπάρξει και κάτι επιπλέον;
Θα είναι η ελάχιστη ανταμοιβή…
