Να σε χαϊδεύει το αλάτι της θάλασσας κι αντί να σε τρώει να σε θρέφει.
Να τρώει ακόμα και βράχους, μα εσένα να σε ομορφαίνει..
Ξέρεις τι είναι… να στέκεσαι αγέρωχος στη θάλασσα κι αντί να μικραίνεις από την αρμύρα, αντί να γίνεσαι ένα βότσαλο από τη μοναξιά, Να θεριεύεις ακούγοντας το τραγούδι των κυμάτων;
Είσαι εκεί, κάτω από τον ήλιο, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να κρυφτείς.
Είσαι φως.
Μένεις εκεί, στην άκρη της θάλασσας κι υποδέχεσαι τη ζωή όπως έρχεται.
Άλλοτε με μπουνάτσες κι άλλοτε με μποφόρια.
Δεν τα παρατάς. Επιμένεις για ότι αγαπάς.
Σε πείσμα όλων συνεχίζεις να ανθίζεις σε έναν κόσμο που ξέχασε να χαμογελάει.
Ξέρεις τι είναι… σε μια εποχή που το ψεύτικο μοιάζει με αληθινό, που η ασχήμια έγινε μόδα και ο φόβος οδηγός, εσύ να τολμάς να προχωράς και να ομορφαίνεις τα πάντα γύρω σου;
Είσαι ζωή. Είσαι θάρρος. Είσαι αλήθεια.
Να μην γίνεις ποτέ ψέμα. Να μη γίνεις ποτέ σκοτάδι.
Να στέκεσαι εκεί στο πλάι της θάλασσας, με θράσος να ξεμυτίζει η ομορφιά της ψυχής σου.
Να θρέφεσαι από αλμύρα, ήλιο και χαρά!
Να γελάς με μια πεταλούδα που αναπηδά στην παραλία, να γελάς με την βροχή, να γελάς με τον άνεμο και να χορεύεις κόντρα σε όλους τους ανέμους.
Καλοσύνη, αλήθεια και θάρρος χρειάζεται ο κόσμος παιδί μου.
Άνοιξε το βαλιτσάκι σου και ρίξε στο βυθό όλα εκείνα που σε βαραίνουν. Πόνο, απογοήτευση, λάθη, μυστικά, ενοχές, εγωισμούς.
Κοίτα τη θάλασσα και πες “Συγγνώμη”.
Κοίτα τη θάλασσα και πες “Ευχαριστώ”.
Κοίτα τη θάλασσα και μοίρασε απλόχερα όλα τα “Σ αγαπώ”.
Κι άσε τα μάτια σου να τρέξουν δάκρυα, να ενωθεί η αρμύρα τους με εκείνη της θάλασσας και θα ελευθερωθείς στη στιγμή κι όλες εκείνες οι λέξεις με την τόση σημασία θα ταξιδέψουν σε όλους αυτούς που χρόνια θέλεις να τις πεις. Και μην περιμένεις να ακούσεις τίποτα.
Δαρμένοι βράχοι, στοιχειωμένοι ύφαλοι και ακριτικές νησίδες, είναι γεμάτη η ζωή μας παιδί μου. Ελευθέρωσέ τα κι άφησε τα μακριά.
Να σε χαϊδεύει το αλάτι της θάλασσας κι αντί να σε τρώει να σε θρέφει.
Χρύσα Σαραντοπούλου
Δημοσιογράφος/ Σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας/
Εναλλακτική θεραπεύτρια
