Ο Δημήτρης δεν ήταν από εκείνους που ονειρεύονταν τη ζωή στο χωριό. Μεγάλωσε στην καρδιά της Αθήνας, σπούδασε marketing, δούλεψε για χρόνια σε διαφημιστικές εταιρείες, έτρεχε από meeting σε meeting, πάντα με ένα κινητό στο χέρι και μια ένταση στο βλέμμα. Μέχρι που ένα μεσημέρι, καθισμένος στο φανάρι της Κηφισίας, ένιωσε πως δεν τον χωρούσε άλλο η πόλη. Δεν ήταν burnout – ήταν αφύπνιση.
Η Ανδρίτσαινα ήταν το χωριό της γιαγιάς του. Πήγαινε παιδί εκεί τα καλοκαίρια, έτρεχε ξυπόλυτος στο βουνό, μάζευε ρίγανη και θυμάρι με τον παππού του. Αυτές οι μνήμες τον κρατούσαν ζωντανό μέσα στη φασαρία της Αθήνας. Έτσι, μια μέρα, χωρίς να το πολυσκεφτεί, πούλησε το παλιό του διαμέρισμα, μάζεψε λίγα πράγματα και κατέβηκε στην Ανδρίτσαινα. Όχι για διακοπές – για να ξαναρχίσει.
Τα πρώτα βήματα δεν ήταν εύκολα. Το πέτρινο σπίτι του παππού ήθελε δουλειά, το κτήμα ήταν παρατημένο, και οι ντόπιοι τον κοιτούσαν στην αρχή με επιφύλαξη. Όμως ο Δημήτρης είχε πείσμα και μεράκι. Άρχισε να καθαρίζει το χωράφι, να φυτεύει βότανα – ρίγανη, λεβάντα, φασκόμηλο, μελισσόχορτο. Διάβαζε, ρωτούσε, δοκίμαζε.
Μέσα σε δύο χρόνια κατάφερε να φτιάξει ένα μικρό εργαστήριο παραγωγής αποξηραμένων βοτάνων, με φυσικές καλλιέργειες, χωρίς χημικά. Τα συσκευάζει μόνος του, σε απλές, κομψές συσκευασίες, και τα στέλνει σε μαγαζιά σε όλη την Ελλάδα – ακόμα και στο εξωτερικό.
Η μέρα του ξεκινά νωρίς, με καφέ στην αυλή και την πρωινή δροσιά να τον αγκαλιάζει. Το κινητό του είναι συχνά στο αθόρυβο. Τις ώρες του τις μοιράζει ανάμεσα στα φυτά, στο εργαστήριο και σε περιπάτους στο βουνό. Το βράδυ, μαζεύεται με τους ντόπιους στο καφενείο, και πλέον, δεν τον βλέπουν ως “τον Αθηναίο”, αλλά σαν ένα δικό τους παιδί που γύρισε.
«Δεν τα άφησα όλα πίσω» λέει. «Απλώς κράτησα μόνο ό,τι έχει αξία. Και τη βρήκα εδώ, μέσα στο χώμα και στο άρωμα της λεβάντας».
Ο Δημήτρης δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά για πρώτη φορά στη ζωή του, δεν τον νοιάζει. Γιατί νιώθει πως είναι ακριβώς εκεί που πρέπει να είναι.
