Μια συγκλονιστική μαρτυρία του δημοσιογράφου Φώτη Σιούμπουρα στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», εκφωνητής τότε του ελεύθερου ραδιοφωνικού σταθμού στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης στα γεγονότα του Νοεμβρίου του ΄73.
Φοιτητής -επί πτυχίω- στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ στο Τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών και, παράλληλα, εργαζόταν ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» και ήταν ανταποκριτής των εφημερίδων «Απογευματινή» και «Ακρόπολις», ο Φώτης Σιούμπουρας έζησε τα γεγονότα από κοντά. Ήταν εκεί.
«Ο ραδιοφωνικός σταθμός στήθηκε σε ένα εργαστήριο της πτέρυγας των Αρχιτεκτόνων και συναρμολογήθηκε από φοιτητές της Πολυτεχνικής σχολής με τον μηχανολογικό εξοπλισμό σπουδαστών της σχολής Ευκλείδη.»
«Το μήνυμα που μου χαράχτηκε στη μνήμη ήταν τα όσα μετέδωσα, γύρω στις 3 το πρωί, κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση, όταν από τον επάνω όροφο και από το παράθυρο του διαδρόμου είδα κάτω να είναι περικυκλωμένο το κτίριο της Πολυτεχνικής από στρατιώτες, που είχαν προτεταμένα τα όπλα τους και ένα τανκ, ανεβασμένο στα σκαλοπάτια με την μπούκα του στραμμένη στην έξοδο.
Κατέβηκα στο «στούντιο» πήρα το μικρόφωνο και φωνάζοντας με όση φωνή μου είχε απομείνει είπα: Προσοχή, προσοχή! Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός του ελεύθερου πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Σας μιλάμε ακόμη, αλλά σε λίγο δεν θα μας ακούτε. Είμαστε περικυκλωμένοι. Αδέλφια μας στρατιώτες δεν θα μας πυροβολήσετε. Δεν θα χύσετε αίμα αδελφικό. Για δημοκρατία και ελευθερία παλεύουμε, όπως κι εσείς….».
«Το τελευταίο μήνυμα του σταθμού μεταδόθηκε στις 4.10’ το πρωί και ήταν: «Είμαστε κυκλωμένοι από το στρατό. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις. Απευθύνουμε έκκληση στον ελληνικό λαό και σ΄ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο να πάρει θέση. Ζητάμε από τους στρατιώτες να καταλάβουν ότι είμαστε αδέλφια, ότι ο εχθρός είναι ένας, πως είναι κοινός. Δεν θέλουμε να βγούμε πριν ξημερώσει. Δεν θέλουμε να βγούμε όσο είναι σκοτάδι. Κάνουμε τελευταία έκκληση στον ελεύθερο κόσμο. Ζητάμε να πάρετε θέση». Και μετά σιωπή. Κλείσαμε το διακόπτη. Τραβήξαμε το καλώδιο από την πρίζα. Ο ραδιοσταθμός, η ελεύθερη φωνή της Θεσσαλονίκης, η κορυφαία εκείνη τη βραδιά αντιστασιακή φωνή, που για πολλές ώρες ανέβασε το ηθικό φοιτητών και πολιτών και έκανε δυνατή τη μετάδοση των αντιχουντικών συνθημάτων, τους στόχους και την ιδεολογία των καταληψιών όχι μόνον στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης, σίγησε. Μαζέψαμε όλο σχεδόν το χάρτινο υλικό με τα κείμενα που μεταδίδονταν από το ραδιοσταθμό και τα κρύψαμε ανάμεσα σε αρχιτεκτονικά σχέδια για να μην περιέλθει στα χέρια των χουντικών αρχών».
«Το τανκ είχε ανέβει τα σκαλοπάτια και είχε στρέψει τη μπούκα του προς την έξοδο. Στην πόρτα δεξιά και αριστερά ο πρύτανης Ε. Σδράκας, ο αστυνομικός Τετραδάκος, ανώτερος αξιωματικός του στρατού, ΛΟΚατζήδες και Ασφαλίτες, πολλοί Ασφαλίτες, που συλλαμβάνουν όποιον «γνωρίζουν» καλά από προηγούμενη αντιδικτατορική τους δράση».
«Συνελήφθησαν περίπου 100, αλλά κρατήθηκαν 36 ως «πρωτεργάτες της κατάληψης». Μπροστά ο Μαλαξιανάκης με την τσάντα και τον πομπό, κολλητά δίπλα ο Πέτρος Λαζαρίδης, πίσω εγώ. Οι Ασφαλίτες πέφτουν πάνω στην τσάντα με τον πομπό. Συλλαμβάνουν Μαλαξιανάκη και Λαζαρίδη. Εγώ διαφεύγω, τρέχοντας φτάνω στο Λευκό Πύργο. Ένα περίπτερο κατά τύχη μου είναι ακόμη ανοιχτό. Ζητάω το τηλέφωνο και επικοινωνώ με την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη». Μεταφέρω στον συνάδελφο Χρήστο Μεμή όλα όσα έγιναν, τα οποία και δημοσιεύονται, όσα πρόλαβε βέβαια η εφημερίδα στο φύλλο που κυκλοφόρησε το μεσημέρι. Την επομένη πληροφορούμαι ότι η Ασφάλεια με αναζητά. Καταφεύγω στο σπίτι του φίλου-συναδέλφου Νίκου Βολωνάκη, ο οποίος και με κρύβει μέχρι την ημέρα της ανατροπής του Παπαδόπουλου».
Ιδιαίτερη αξία έχει η απάντηση του Φώτη Σιούμπουρα στο ερώτημα πώς αισθάνεται κάθε φορά που πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου:
«Περίεργο για μένα το συναίσθημα κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Κλείνομαι στον εαυτό μου, συλλογίζομαι, προβληματίζομαι, θλίβομαι. Συλλογίζομαι πως μια γενιά, η «γενιά του Πολυτεχνείου», δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 26 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία και Δημοκρατία… Προβληματίζομαι γιατί οι νέοι μαθητές και φοιτητές, σε ένα μεγάλο ποσοστό αγνοούν τι ακριβώς έγινε στο Πολυτεχνείο, παρόλο που το γιορτάζουν κάθε χρόνο. Πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά, χωρίς υπερβολές και μυθοπλασίες, ότι το Πολυτεχνείο ήταν κυρίως ένα ξέσπασμα ελευθερίας της ελληνικής νεολαίας. Ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ανήκει σ΄αυτούς που δεν παύουν να αγωνίζονται…».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη που έδωσε ο Φώτης Σιούμπουρας στον Νίκο Ασλανίδη και την Εφημερίδα “ΜτΚ” στις 15 Νοεμβρίου 2020 ΕΔΩ
Διαβάστε ακόμη την ενδιαφέρουσα άποψη του ανθρώπου που ήταν εκεί, του Φώτη Σιούμπουρα
Φώτης Σιούμπουρας: Το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Ανήκει σ αυτούς που δεν παύουν να αγωνίζονται
