Καζαμπλάνκα… μία ταινία θρύλος. Κάθε ατάκα της… έμεινε στην ιστορία. Ρικ… (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) ένα γνήσιο αρσενικό, ένας άντρας μιας άλλης εποχής. Ίλσα… (Ίνγκριντ Μπέργκμαν) η γυναίκα, με θράσος που μόνο η αληθινή αγάπη μπορεί να της προσδώσει.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω δει αυτήν την ταινία.
Κάθε φορά που τη βλέπω, η Καζαμπλάνκα μου μαθαίνει και κάτι καινούριο, για την αγάπη, τον έρωτα, τις σχέσεις, το ρίσκο, τη ζωή, τη μοίρα, τις επιλογές μας…
Και κάθε φορά ξεχνώ το τέλος, κάθε φορά περιμένω ένα άλλο τέλος, κάθε φορά φαντάζομαι ένα δικό μου τέλος.
Δεν ξέρω αν οι μεγάλοι έρωτες ξυπνούν μαζί… ξέρω όμως ότι πεθαίνουν μαζί. Κι αυτό σημαίνει ότι ζουν μαζί μέχρι τέλους!
“We’ll always have Paris”
«Θα έχουμε πάντα το Παρίσι»
Σήμερα όμως, θα γράψω για τον Ρικ.
Ένας μοναδικός τύπος άνδρα. Μιας άλλης εποχής. Γνήσιο αρσενικό.
Rick Blaine: Γοητευτικός, δυναμικός, σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα βαθιά ευαίσθητος, συναισθηματικός, γενναιόδωρος, προστατευτικός, δοτικός. Είναι το πρότυπο εκείνο που μέχρι σήμερα παραδίδει μαθήματα ανδρισμού σε κάθε πραγματικό άνδρα και εκείνος που η κάθε πραγματική γυναίκα ονειρεύεται.
Μοναχικός, ευθύς, ειλικρινής, μυστήριος… και κάπου κάπου σκοτεινός. Όταν όμως σε κοιτά φωτίζεται το πρόσωπό του. Βλέμμα ακαταμάχητο, στυλ αρρενωπό και ισορροπημένο. Πίνει, αλλά δεν μεθά. Νομίζω μπορώ να μυρίσω το πούρο του. Ίσως αυτό το άρωμα να τον χαρακτηρίζει.
“Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine”
«Απ’ όλα τα μπαρ σε όλες τις πόλεις του κόσμου, αυτή μπαίνει στο δικό μου»
Ο Ρικ Μπλέιν, ιδιοκτήτης ενός νυχτερινού κέντρου στην Καζαμπλάνκα ξανασυναντά τυχαία μετά από χρόνια τη μεγάλη του αγάπη, την Ίλσα. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι και ερωτεύτηκαν τρελά αλλά η Ίλσα εγκατέλειψε ξαφνικά τον Ρικ χωρίς να του εξηγήσει. Η Ίλσα είναι παντρεμένη με τον ηγέτη της τσέχικης Αντίστασης, Βίκτωρ που καταζητείται από τους Ναζί. Ώσπου κάποια στιγμή έρχεται στην Καζαμπλάνκα… μπαίνει στο μπαρ και ζητά από τον πιανίστα το αγαπημένο τους τραγούδι: “Play it, Sam. Play ‘As Time Goes By” (Παίξτο, Σαμ. Παίξε το’As Time Goes By’).
«Στο να σε κοιτάζω, μικρή»
Ο Ρικ όσο κι αν φαίνεται βαρύς, απόμακρος… θέλεις να τον πάρεις αγκαλιά! Είναι σαν να περιμένει την αγαπημένη του να τον κρατήσει τόσο σφιχτά, ώστε όλα τα σπασμένα μέσα του… να ενωθούν ξανά. Είναι αυτός που αγαπάει βαθιά και ερωτεύεται μόνο μια φορά.
“I was born when you kissed me. I died when you left me. I lived a few weeks while you loved me”. «Γεννήθηκα όταν με φίλησες. Πέθανα όταν με παράτησες. Έζησα για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες.»
Είναι δίκαιος. Φιλοσοφημένος, ψαγμένος θα λέγαμε σήμερα. Υπερασπίζεται τα πιστεύω του. Έχει αυτοπεποίθηση που πηγάζει από τη γνώση του εαυτού του και της ζωής. Έχει αξίες. Η αλήθεια και η δικαιοσύνη τον χαρακτηρίζει. Και… δεν φοβάται τον έρωτα! Τον πρεσβεύει. Τον πιστεύει. Ακόμη κι αν ξέρει ότι πονάει, ανοίγει την καρδιά του. Έχει τόλμη.
Επιλέγει να χάσει τη γυναίκα που αγαπά για να της προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον. Ή και ακόμη για το κοινό καλό… επειδή ο αντιστασιακός Λάζλο παίζει καθοριστικό ρόλο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον βοηθάει να σωθεί. Τον εμπιστεύεσαι. Σε καθηλώνει να τον ακούς προσεχτικά. Νιώθεις ασφάλεια.
Η Καζαμπλάνκα ήταν υποψήφια για οκτώ βραβεία Όσκαρ και κέρδισε τρία: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου.
Το 2006 το Αμερικανικό Συνδικάτο Σεναριογράφων κατέταξε το σενάριο της ταινίας ως το 1ο καλύτερο όλων των εποχών. Το 2007 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία ως την 3η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, μετά τις ταινίες ο «Πολίτης Κέιν» και «Ο Νονός».
Θα έχουμε πάντα την Καζαμπλάνκα…λοιπόν! Ραντεβού με τη μοίρα στην Καζαμπλάνκα!
Το απροσδόκητο σε περιμένει κάπου εκεί έξω… μη φοβάσαι να το ζήσεις, γιατί αυτό είναι η ΖΩΗ.
Της Χρύσας Σαραντοπούλου