Για 20 χρόνια ο Λεονάρντο Καρίλο, φροντίζει τους 100 περίπου πελεκάνους που βρίσκουν καταφύγιο στην ξύλινη καλύβα του στη νότια ακτή της Κούβας.
Οι πελεκάνοι φτάνουν τον Δεκέμβριο στο χωριό Γκουανιμάρ και μένουν εκεί μέχρι να πετάξουν τον Μάϊο για πιο βόρεια κλίματα.
«Μικέλ ο ευγενικός» και ο «Πανσίτο ο στοργικός», είναι μερικά από τα ονόματα που ο Καρίλο έχει δώσει στους πελεκάνους, που παρά τις δύσκολες οικονομικά συνθήκες, έχει βάλει σκοπό της ζωής του να προστατεύσει τα πουλιά.
«Νιώθω πολύ μοναξιά όταν φεύγουν οι πελεκάνοι. Είναι βασικά σαν τα παιδιά μου και μου λείπουν κάθε μέρα», είπε, όπως αναφέρει το Reuteurs. Ο Καρίλο είπε ότι έχει στην πραγματικότητα τρία παιδιά – δύο που ζουν στο Isle of Youth και ένα που ζει σε μια κοντινή πόλη. Αλλά δεν τα έχει δει πολύ τελευταία λόγω της πανδημίας.
Οι καφέ πελεκάνοι – ένα από τα δύο είδη που βρέθηκαν στην Κούβα – είναι συνήθως γκρι-καφέ πουλιά με μακρύ ράμφος και ελαστικό λάρυγγα που χρησιμοποιείται για να πιάσουν τα ψάρια.
«Μπορεί να φαίνονται όλοι ίδιοι, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά», είπε.
Ενώ οι πελεκάνοι μπορούν να βρουν μόνοι τους τροφή, ο Καρίλο λέει ότι μαζεύει επίσης περισσεύματα από το χωριό για αυτούς και τους θεραπεύει από τραυματισμούς που προκαλούνται από τα αγκίστρια ψαρέματος.
«Μου αρέσει να τα φροντίζω γιατί είναι ευγενικά και στοργικά πουλιά», είπε, δείχνοντας πώς παίρνουν φαγητό κατευθείαν από το χέρι του καθώς στεκόταν σε μια μικρή βάρκα, πριν πάει σε κάποια λασπώδη ακτή.
Ο Καρίλο δούλευε σε μια κρατική εταιρεία αλιείας, αλλά από τότε που έκλεισε πριν από οκτώ χρόνια, έχει κάνει διάφορες δουλειές. Οι πελεκάνοι όμως τον κρατούν απασχολημένο για μισό χρόνο καθώς προσπαθεί να τους ταΐσει τρεις έως τέσσερις φορές την ημέρα – δεν είναι εύκολο σε μια χώρα που διέρχεται τη βαθύτερη οικονομική κρίση της εδώ και δεκαετίες και υποφέρει από εκτεταμένες ελλείψεις βασικών αγαθών.
