Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ActionAid το 85% των γυναικών στον γενικό πληθυσμό αναφέρει ότι έχει υποστεί κάποια σεξουαλική παρενοχλητική συμπεριφορά στον χώρο της εργασίας. Μία στις 10 γυναίκες αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα απόπειρας σεξουαλικής παρενόχλησης ή απόπειρας βιασμού ή βιασμού, ενώ μία στις 5 αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικού εκβιασμού.
Της Χρύσας Σαραντοπούλου
Ήταν αναμενόμενο, ότι κάποια στιγμή θα υπερβαίναμε το μέτρο -ένθεν κακείθεν, καλοπροαίρετα ή κακόβουλα. Πέραν του δικαιολογημένου σωρευμένου θυμού θα ενέσκηπταν και στην ελληνική έκδοση του #MeToo υπερβολές, προσωπικές ιδιοτέλειες, επικοινωνιακές σκοπιμότητες, καταχωνιασμένοι ανταγωνισμοί, ζήλιες.
Πέρα όμως από καταγγελίες, που αφορούν σεξουαλική παρενόχληση, βιασμό ή κατάχρηση εξουσίας και μπορεί να θεωρηθούν υπερβολικές ή αναπόδεικτες, η ορμή των αποκαλύψεων, ειδικά για τον χώρο της τέχνης, δύσκολα θα ανακοπεί.
Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένες και στοιχειοθετημένες καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου έσπασαν το απόστημα και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Δεν ήταν «μόδα»… όταν οι καταγγελίες επεκτάθηκαν και σε άλλους χώρους.
Και τώρα ήρθε η ώρα να ακούσουμε όσους κρατούσαν το «μυστικό» μέσα τους για καιρό. Όσους έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βία, οποιασδήποτε μορφής, και τον εξευτελισμό από κάποιον ισχυρό ή/και πέραν πάσης υποψίας.
Γιατί, ξέρετε πόσες κρυφές «Σοφίες» και «Ζέτες» υπάρχουν ακόμη;
Ξέρετε ότι στην Ελλάδα γίνονται κάθε χρόνο σχεδόν 5.000 βιασμοί γυναικών; Κι όχι μόνο έξω στο δρόμο, αλλά και μέσα στη σχέση, στη δουλειά, στο γάμο, στην οικογένεια. Κι ελάχιστοι από αυτούς τους βιασμούς δηλώνονται κυρίως λόγω του φόβου που αισθάνεται το θύμα.
Ξέρετε επίσης ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ActionAid το 85% των γυναικών στον γενικό πληθυσμό αναφέρει ότι έχει υποστεί κάποια σεξουαλικά παρενοχλητική συμπεριφορά στην εργασία; Ξέρετε ότι μία στις 10 γυναίκες αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα απόπειρας σεξουαλικής παρενόχλησης ή απόπειρας βιασμού ή βιασμού, ενώ μία στις 5 αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικού εκβιασμού; Και ότι το 92% των θυμάτων βίωσε επιπτώσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο ενώ το 18% (μία στις 5 γυναίκες) συγκεκριμένα αναγκάστηκε να παραιτηθεί;
Ξέρετε ότι καταγράφονται πάνω από 10 χιλιάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με το 70% να αφορά σε γυναίκες;
Ξέρετε ότι στο lockdown εν μέσω πανδημίας τα περιστατικά κακοποίησης μέσα στην οικογένεια αυξήθηκαν;
Το θέμα φαίνεται να αφορά σε όλες τις γυναίκες, ανεξαιρέτως ηλικίας, περιοχής, εκπαιδευτικού επιπέδου κ.λ.π.
Γι αυτό πρέπει να μιλάνε οι άνθρωποι! Όπου νιώσουν. Δημόσια, στο φίλο, στον εισαγγελέα.
Και να σταματήσει, ειδικά στο εξ’ορισμού άναρχο διαδίκτυο, που έχει γεμίσει από δικαστές και νεκροθάφτες, αυτή η ανθρωποσφαγή, ο εξευτελισμός ανθρώπων των οποίων τις ερμηνείες έχεις θαυμάσει και στο ταλέντο τους έχεις υποκλιθεί. Πλάι στους καταξιωμένους και ανεπίληπτους καταγγέλλοντες, κάποιοι κερδίζουν δημοσιότητα κουνώντας το δάκτυλο, για να σπιλώσουν συνειδήσεις. Για να κατασπαράξουν προσωπικότητες με αστήρικτες ενίοτε κατηγορίες.
Τα όσα μαρτυρούν τα θύματα κακοποίησης -σεξουαλικής και μη- στο ελληνικό θέατρο, Ναι προκαλούν βαθύ αποτροπιασμό. Όμως η κάθαρση θα ξεκινήσει όταν θα καταθέσουν όλοι ένορκα μπροστά στα αρμόδια όργανα (Δικαιοσύνη, Πειθαρχικό) ό,τι ακριβώς υπέστησαν.
Αλλά η πληγή βέβαια θα πάρει πολύ χρόνο ώσπου να επουλωθεί.
Και όσοι όμως ακούσουμε όλα αυτά και πούμε πως πέφτουμε από τα σύννεφα, ή ισχυριστούμε πως «τέτοια δεν γίνονται» και όλα είναι υπερβολές ή επικοινωνιακές σκοπιμότητες ή πως οι ίδιοι «δεν είδαμε, δεν ακούσαμε» και πως δεν έχουμε καμία σχέση με όλα, Ας σταθούμε μπροστά σε έναν καθρέφτη κι ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια…
Για να δείτε όλες τις “Χρυσ(α)ελίδες” πατήστε ΕΔΩ
ΧΡΥΣΕΛΙΔΑ η στήλη Της Χρύσας Σαραντοπούλου
