Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» το βιβλίο του Αρη Αλεξανδρή, «Τρία επί ψυχής», που μας ταξιδεύει στον εσωτερικό κόσμο της 30χρονης Ανι, μέσα από απώλειες, ενοχές και αναζητήσεις αλήθειας. Το «Τρία επί ψυχής» δεν είναι ένα τυπικό ψυχολογικό δράμα ούτε ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα. Πρόκειται για ένα πολυπρισματικό έργο που συνδέει μοτίβα από διαφορετικά πεδία και φάσεις ζωής –θάνατο, μεταφυσική, φιλικές και οικογενειακές σχέσεις, αναψηλάφηση του παρελθόντος, μυστήριο– για να αφηγηθεί την ιστορία της 30χρονης Ανι, αλλά και των φίλων, συγγενών και των οικογενειών τους.
Μιλώντας στο diastixo.gr και τη δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Δρακουλάκου, ο συγγραφέας εξηγεί ότι η ιδέα γεννήθηκε από μια φαινομενικά μικρή σκηνή που είχε δει χρόνια πριν σε μια παραλία της Κύθνου: μια ηλικιωμένη γυναίκα αφήνει κομμάτια ψωμί στο περβάζι του σπιτιού της. Στην πορεία, τυχαίες σκέψεις και προσωπικές ανησυχίες ενώθηκαν σε ένα ενιαίο αφηγηματικό σύνολο, όπου η απώλεια, η ενοχή και η εμμονή με το παρελθόν γίνονται οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας.
Η σχέση της Ανι με τη μητέρα της, εύθραυστη και γεμάτη αποστάσεις, αποκαλύπτει ένα γνώριμο μοτίβο μητέρας-κόρης, ενώ το φανταστικό νησί Ακρίδα, στο οποίο εκτυλίσσεται μέρος της ιστορίας, δίνει στον συγγραφέα την ελευθερία να πλάσει έναν χώρο που μοιάζει πραγματικός χωρίς περιορισμούς υπαρκτών τοποθεσιών. Παράλληλα, θέματα όπως η ψυχική υγεία, η ομοφυλοφιλία ή ο κοινωνικός αποκλεισμός ενσωματώνονται φυσικά, χωρίς να γίνονται «σημαία», δείχνοντας ότι η λογοτεχνία μπορεί να σχολιάσει τη σύγχρονη κοινωνία χωρίς διδακτισμούς.
Το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία, ακόμη και σε σκηνές πόνου ή σύγκρουσης, αποδραματοποιούν τις καταστάσεις, ενώ η επιλογή της γυναικείας, βιωματικής αφήγησης δίνει αυθεντικότητα στις εμπειρίες και στις συναισθηματικές αντιδράσεις της Ανι. Η προσοχή στη λεπτομέρεια, η δομή της πλοκής και η χρήση των ονείρων ως αφηγηματικών γεφυρών δείχνουν την επιμονή του συγγραφέα στη λογική σχεδίαση, χωρίς να περιορίζεται η φαντασία του. Η ανατροπή στο τέλος δεν είναι αυτοσκοπός· είναι μέσο που προσθέτει ένταση και ενδιαφέρον, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: η λογοτεχνία δεν είναι μόνο περιγραφή γεγονότων, αλλά η εξερεύνηση του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων, των μνημών τους και των σχέσεών τους. Το «Τρία επί ψυχής» είναι ένα μυθιστόρημα που μιλά στον αναγνώστη, τον βάζει να σκεφτεί, να νιώσει και να αναγνωρίσει τα δικά του συναισθήματα μέσα στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους.
