Γράφει ο Ιάσων Μπαγκέρης
Αναφερόμενος στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, και σχολιάζοντας την πρόσφατη παρουσία του στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανέφερε χαρακτηριστικά πως η πολιτική της Άγκυρας << εμπνέεται από τον δικέφαλο αετό των Σελτζούκων που κοιτάζει ταυτόχρονα προς την Ανατολή και τη Δύση >>.
Πράγματι η Τουρκία έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε περιφερειακή ηγεμονική δύναμη βαδίζοντας στην κόψη του ξυραφιού των αντιθέσεων Δύσης και Ανατολής, παζαρεύοντας διαρκώς τα συμφέροντά της είτε με τη διπλωματία είτε με τετελεσμένα επί του πεδίου, ακόμα και όταν αυτό την φέρνει αντιμέτωπη με τις μεγάλες δυνάμεις όπως στο έδαφος της Συρίας [παλιότερα με τις ρωσικές δυνάμεις υποστήριξης του Άσαντ, αργότερα με τους Αμερικάνους συμμάχους των Κούρδων και σήμερα με το Ισραήλ].
Γνωρίζει ότι ούτε οι δυτικοί σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ ούτε οι Ρώσοι και πόσο μάλλον οι Ιρανοί συνομιλητές της δεν βλέπουν θετικά την, εκτός των πλαισίων, ανάπτυξή της και πιθανά σε επόμενη φάση να επιχειρήσουν να την κοντύνουν. Και έτσι προσπαθεί να προλάβει τις πιέσεις, αυξάνοντας τους βαθμούς ανεξαρτησίας [με κύρια την αμυντική βιομηχανία και την προβολή ισχύος που της επιτρέπει η εξαγωγή των φθηνών αλλά δοκιμασμένων στο πεδίο drones-Made in Turkey] και τις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις με άλλα κέντρα, όπως τον μουσουλμανικό κόσμο και τις τουρκογενείς χώρες.
Από την άλλη πλευρά η ελληνική εξωτερική πολιτική μοιάζει να κοιτάει μονόπλευρα προς την Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ, ακόμη και όταν αυτό υπονομεύει τα συμφέροντα της Ελλάδας. Σίγουρα η ελευθερία κινήσεων στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι συνάρτηση και της ισχύος, όμως ένας από τους παράγοντες διαμόρφωσης της ίδιας της ισχύος είναι και η αποφασιστικότητά σου να υπερασπιστείς τη δική σου πολιτική και στρατηγική αυτονομία. Αντιθέτως η πλήρης πρόσδεση στα αμερικανονατοϊκά συμφέροντα, σε βαθμό τυχοδιωκτικό όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας και του Ισραήλ, η επιλογή να κινητοποιηθούμε για την άμυνα υπέρ τρίτων με αποστολή εξοπλισμού στην Ουκρανία και την άμεση εμπλοκή στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και η συνεπακόλουθη πολιτική ενδοτισμού απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό αποτέλεσαν, και συνεχίζουν να αποτελούν, επιλογές απομείωσης των βαθμών ισχύος και ελευθερίας για τη χώρα μας.
Όλα αυτά σε μια εποχή, απόλυτα κυνική, όπου οι ισχυροί με πρώτους τους συμμάχους μας, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους έννοιες όπως το διεθνές δίκαιο.Οι πρόσφατες δηλώσεις της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ, Μαρίας Ζαχάροβα, που στο όνομα των δικών της τρεχουσών προτεραιοτήτων επιχειρήσει να ξαναδιαβάσει την ιστορία στο Κυπριακό και τα Βαλκάνια, παρότι αναμενόμενες, πρέπει να μας διδάξουν ότι στον ταραγμένο σύγχρονο κόσμο ο σεβασμός κατακτιέται όχι από το πόσο καλός είσαι στις εξυπηρετήσεις προς τον έναν ή τον άλλον αφέντη, αλλά από την ικανότητα και τη βούλησή σου να χαράζεις την δική σου πορεία, ακόμη κι αν αυτή περνά από τρικυμισμένες θάλασσες.Γιατί χώρα που δεν υπερασπίζεται την αυτονομία της, καταλήγει απλός παρατηρητής των εξελίξεων που την αφορούν.
Διαβάστε όλα τα καλά νέα εδώ.
