Σε μια αποκλειστικότητα προχώρησε σήμερα το BestNews, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας άγνωστες αναφορές σε εγκυκλοπαίδεια της Επταετίας στην σύγκρουση ανάμεσα στο Ισραήλ και στους Άραβες.
Του Σταύρου Μαρινόπουλου
Μέσα, λοιπόν, από τα λήμματα <<Αίγυπτος>>, <<άρμα μάχης ή τάνκ>>, <<Αραβία>>, <<Γάζα>>, <<Ισραήλ>> και <<Παλαιστίνη>> στην <<Βασική Εγκυκλοπαίδεια Κοντέου>> δίνονται πληροφορίες για τις εχθροπραξίες ανάμεσα στο Ισραήλ και στους Άραβες, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα και συνδέονται με το περίφημο “March to Gaza”. Να σημειωθεί ότι μεγάλος όγκος από αυτές τις πληροφορίες ήταν πρόσφατες για την χρονολογία της εγκυκλοπαίδειας, δηλαδή το έτος 1970, η οποία προδίδεται κι από το πολυτονικό σύστημα γραφής στις λέξεις, που υπάρχουν στις σχετικές πληροφορίες (ψιλή, δασεία, οξεία, βαρεία, περισπωμένη).
Διαβάζει, λοιπόν, κανείς στο λήμμα <<Αίγυπτος>> στον 1ο τόμο, στις σελίδες 334 – 335:
<<[…] Το 1948 η Αίγυπτος κηρύττει τον πόλεμο κατά του Ισραήλ επικεφαλής όλων των Αράβων. Ο πόλεμος, όμως, κερδήθηκε από τους Ισραηλινούς. Από τότε μέχρι σήμερα κυριαρχεί στους αραβικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς κύκλους το σύνθημα: <<Χρέος ιερό είναι να διώξουμε τους Εβραίους απ’ την Παλαιστίνη και να ελευθερώσουμε τ’ αδέλφια μας>>.>>
<<[…] Το 1956 έρχονται σε ρήξη ξανά η Αίγυπτος και το Ισραήλ. Αναγκάζονται, όμως, απ’ τον ΟΗΕ και τις Μεγάλες Δυνάμεις να καταπαύσουν το πυρ.>>
<<[…] Τον Ιούνιο του 1966 ξανασυγκρούονται Άραβες και Ισραηλινοί. Στον πόλεμο αυτόν πήραν μέρος τ’ αραβικά κράτη: Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία. Βοήθησαν δε αυτούς όλα τα κράτη του αραβικού κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, οι Ισραηλίτες, σε έξι μέρες, νικώντας τον αραβικό στρατό, έφτασε στις ανατολικές ακτές του Σουέζ. Εκεί, οχυρώιηκαν και κρατούν τις θέσεις τους μέχρι σήμερα (1969). Ο πόλεμος αυτός, ονομάστηκε <<πόλεμος των έξι ημερών>>. Απ’ το 1966 μέχρι και τώρα ακούγονται να βροντούν τα πυροβόλα και γίνονται αεροπορικές επιδρομές κάθε λίγο. Οι Αιγύπτιοι εξοπλίζονται με σοβιετικά όπλα, άρματα μάχης κι αεροπλάνα. Σοβιετικοί αξιωματικοί εκπαιδεύουν τον αιγυπτιακό στρατό. Η οικονομική κατάσταση της Αιγύπτου, παρ’ όλα τα στομφώδη λόγια και την επίδειξη μεγαλείου, βρίσκεται σε κρίσιμη περίοδο. Οι μεγάλες αγροτικές μεταρρυθμίσεις, που προγραμματίστηκαν, δεν έγιναν. Οι ηγέτες δικαιολογούνται με τον πόλεμο κατά των Εβραίων και η προσοχή του λαού στρέφεται προς τα εκεί. Τον πόλεμο αυτόν τον ονόμασαν οι Άραβες <<ιερό πόλεμο>>, για να φανατίσουν τον θρησκευόμενο φτωχό λαό…>>
Στο λήμμα <<άρμα μάχης ή τάνκ>> στον 2ο τόμο στην σελίδα 281:
<<[…] Στον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Ιουνίου του 1967, οι Ισραηλινοί κατέστρεψαν πολλά άρματα μάχης των Αιγυπτίων, σε μια αιφνιδιαστική και κεραυνοβόλα επίθεση. Η αεροπορία δεν πρόλαβε ούτε να καλύψει τα τάνκς, γιατί και αυτή έπαθε φοβερή καταστροφή.>>
Στο λήμμα <<Αραβία>> του 2ου τόμου στις σελίδες 219 – 220:
<<Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η αγγλική κυριαρχία και ο έλεγχος εξακολουθούσε. Η σημασία της Σαουδαραβίας, από οικονομική και στρατιωτική άποψη, έγινε πολύ μεγάλη από τις μεγάλες πετρελαιοπηγές, που ανακαλύφθηκαν και που είναι οι μεγαλύτερες στη Μέση Ανατολή. Αμερικανικές και αγγλικές εταιρείες ανέλαβαν την εκμετάλλευσή τους και τα κέρδη τους είναι τεράστια. Τα Αραβικά κράτη με τον καιρό αναπτύσσονται πάνω στις καινούργιες αρχές της δημοκρατικής οργανώσεως και ζητούν την πλήρη ανεξαρτησία τους. Το 1945 ίδρυσαν τον Αραβικό Σύνδεσμο, όπου ανήκουν η Αίγυπτος, το Ιράκ, η Ιορδανία, ο Λίβανος, το Μαρόκο, η Τυνησία και η Συρία. Κύριος σκοπός του Συνδέσμου είναι η καταπολέμηση της αποικιοκρατίας. Εν τω μεταξύ, οι Άγγλοι αποχώρησαν από το Άντεν. Γενικά, με τον όρο <<αραβικά κράτη>> χαρακτηρίζονται σήμερα κράτη, χωρίς την απόλυτη έννοια της λέξεως. Γιατί περιλαμβάνει και κράτη μάλλον εξαραβισμένα. Η νεότερη μορφή του Αραβισμού θεωρεί σαν το πιο φλέγον πρόβλημα τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Ύστερα μάλιστα από τον κεραυνοβόλο πόλεμο των <<έξι ημερών>> του 1967, το πρόβλημα οξύνθηκε, γιατί χιλιάδες Άραβες αναγκάσθηκαν να εκπατρισθούν και να υποφέρουν. Εξ άλλου, οι Μεγάλες Δυνάμεις, που εποφθαλμιούν τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, δυσκολεύουν την επίλυση του πολύπλοκου προβλήματος.>>
Στο λήμμα <<Γάζα>> από την ίδια εγκυκλοπαίδεια, στον 3ο τόμο, στην σελίδα 310:
<<β) Γεωγραφία: Σήμερα η Γάζα βρίσκεται κάτω από αιγυπτιακή διοίκηση μαζί με μια στενή παραλιακή λωρίδα. Η κυριότητά της αμφισβητείται έντονα από το Ισραήλ και την Αίγυπτο, που συχνά έρχονται σε ρήξη γι’ αυτήν. Έτσι, το 1965 οι Ισραηλινοί την κατέλαβαν, αλλά μετά 1 χρόνο αργότερα οι Αιγύπτιοι την ξαναπήραν. Εκεί, μένουν πολλοί Άραβες, οι δε κάτοικοί της φτάνουν τις 38.000.>>
Στο λήμμα <<Ιορδανία>> στον 6ο τόμο από την ίδια εγκυκλοπαίδεια, στην σελίδα 517:
<< 4. – Ιστορία
<<[…] Με την αποχώρηση των Άγγλων από την Παλαιστίνη δημιουργείται το κράτος του Ισραήλ, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν μάχες μεταξύ Αράβων και Ισραηλιτών. Οι Ιορδανοί κατέλαβαν τότε τμήμα της Παλαιστίνης, όπου κατέφυγαν οι πρόσφυγες, που διώχθηκαν από το κράτος του Ισραήλ και πήρε την ονομασία Ιορδανία. Ο βασιλιάς, όμως, Αμπντουλλάχ, κατηγορείται από τους Άραβες, ότι αναγνωρίζει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ και δολοφονείται στα Ιεροσόλυμα το 1951…>>
<<[…] Έλαβε μέρος στον τελευταίο αραβοϊσραηλινό πόλεμο και έχασε μεγάλο τμήμα της χώρας και την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ.>>
Στο λήμμα <<Ισραήλ>> από τον 6ο τόμο από αυτήν την εγκυκλοπαίδεια, στις σελίδες 569 – 570:
<< 5. – Ιστορία του Ισραήλ
Η αρχαία ιστορία της χώρας είναι συνυφασμένη με τη θρησκεία της (Βλέπε λέξη <<Ιουδαϊσμός>>). Η προσπάθεια για τη δημιουργία του κράτους αρχίζει στο τέλος του 18ου αιώνα και ιδιαίτερα μετά τους διωγμούς, που υπέστησαν οι Εβραίοι στη Ρωσία και τη Γερμανία. Η παγκόσμια εβραϊκή οργάνωση <<Πιστοί της Σιών>> ίδρυσε 17 εβραϊκές αποικίες στην Παλαιστίνη και με τη βοήθεια του βαρώνου Έντμοντ ντε Ρότσιλντ δημιουργήθηκαν οι αποικίες της Εκρόν και της Ρισόν-λε-Ζιόν. Αργότερα (1897) ιδρύεται Εθνική Εβραϊκή Τράπεζα, που έχει σα σκοπό να βοηθήσει τους Ισραηλίτες, που δεν επιθυμούν να ζήσουν σε ξένα κράτη. Έτσι, σιγά-σιγά, με την άδεια των Οθωμανών, εγκαθίσταναι οι Εβραίοι στη <<Γη Χαναάν>> και αποτελούν τον πυρήνα του αυριανού κράτους. Με την άνοδο στην εξουσία της Γερμανίας του Χίτλερ, πλήθη Εβραίων εγκαταλείπουν τη χώρα και καταφεύγουν στην Παλαιστίνη. Επειδή, όμως, οι Άραβες ήταν αντίθετοι με την εγκατάσταση αυτή των Εβραίων στην Παλαιστίνη, υποχρέωσαν την Αγγλία, που είχε την εντολή της Παλαιστίνης από την Κοινωνία των Εθνών να απαγορεύσει την μετανάστευση. Η δίωξη, όμως, των Εβραίων από τις κατεχόμενες γερμανικές χώρες ανάγκασαν αυτούς να διεκδικήσουν το δικαίωμαμε βίαια μέσα. Έτσι, δημιουργούνται αντάρτικες εβραϊκές ομάδες, που βοηθούν κρυφά την εγκατάσταση των μεταναστών. Μη μπορώντας η Αγγλία να συμβιβάσει τις δύο αντίθετες πλευρές κατέφυγε στον Ο.Η.Ε., ο οποίος και αποφάσισε τον χωρισμό της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα αραβικό και ένα ισραηλινό (1947) και η πόλη της Ιερουσαλήμ έγινε διεθνής πόλη με την επίβλεψη του Ο.Η.Ε.. Οι Άραβες δεν συμφώνησαν με τη λύση αυτή γι’ αυτό και κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον του νεοσύστατου κράτους, που κράτησε μέχρι το 1949. Τότε, η Ιερουσαλήμ διαιρέθηκε στα δύο τμήματα: Την παλιά πόλη με τους Αγίους Τόπους κατέλαβαν οι Ιορδανοί και τη Νέα οι Ισραηλίτες, οι οποίοι την έκαναν και πρωτεύουσα του κράτους τους. Στην περίοδο, που ακολουθεί, το Ισραήλ δέχεται ένα εκ. μετανάστες Εβραίους. Η αναγνώριση, όμως, από τα αραβικά κράτη αργεί και μέχρι σήμερα, κανένα απ’ αυτά δεν ανεγνώρισε την ύπαρξη του κράτους. Τον Οκτώβριο του 1956 το Ισραήλ επιτίθεται εναντίον του ενωμένου στρατού Αιγύπτου – Συρίας – Ιορδανίας, καταλαμβάνει την περιοχή του Σινά και τη λωρίδα της Γάζας. Ακολουθεί η Αγγλογαλλική επέμβαση στο Σουέζ και με την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών αναγκάζονται οι Αγγλογάλλοι και οι Ισραηλινοί να αποχωρήσουν χωρίς και να εξασφαλίσουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στη διώρυγα του Σουέζ και στον κόλπο του Άκαμπα (στην Ερυθρά θάλασσα), οι τελευταίοι. Τότε, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Ισραήλ πάνω από 700.000 Παλαιστίνιοι Άραβες και να αντικατασταθούν από ισάριθμους Εβραίους του Ιράκ, της Συρίας, της Ιορδανίας και της Ευρώπης. Τρίτο πόλεμο κήρυξε το Ισραήλ τον Ιούνιο του 1967 εναντίον των αραβικών κρατών και κατόρθωσε να νικήσει όλα τα γύρω αραβικά κράτη, που το περιβάλλουν. Κατέλαβε ολόκληρη τη χερσόνησο του Σινά, την πόλη της Ιερουσαλήμ και αύξησε την έκτασή της, όπως προηγούμενα είπαμε, τέσσερις φορές. Και τούτη τη φορά με την επέμβαση του ΟΗΕ και των δύο Μεγάλων Δυνάμεων (Η.Π.Α. – Ε.Σ.Σ.Δ.) σταμάτησε ο πόλεμος μέσα σε έξι ημέρες. Αλλά η κατάσταση γενικά της γύρω περιοχής εγκυμονεί συνέχεια κινδύνους όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για την παγκόσμια ειρήνη.>>
Τέλος, στο λήμμα <<Παλαιστίνη>>, στον 9ο τόμο από την συγκεκριμένη εγκυκλοπαίδεια, στην σελίδα 238:
<<[…] Στο μεταξύ από το 1919 άρχισαν να μεταναστεύουν στον παλαιστινιακό χώρο και να δημιουργούν γεωργικές αποικίες με την υποστήριξη των Σιωνιστών Εβραίοι απ’ όλον τον κόσμο. Αυτό προκάλεσε την εξέγερση των Αράβων και αναγκάσθηκε ο ΟΗΕ να επέμβει, αποφασίζοντας στις 28 Νοεμβρίου τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών: ενός αραβικού, της Ιορδανίας, αλλά κι ενός εβραϊκού, του Ισραήλ. Αυτά τα κράτη, όμως, ποτέ δεν απέκτησαν φιλικές σχέσεις. Και σήμερα ακόμα, συνεχίζουν τις συγκρούσεις τους.>>
Αυτές οι αναφορές στην συγκεκριμένη εγκυκλοπαίδεια είναι σπάνιες και χρησιμεύουν σε μια ωφέλιμη αναδρομή στο παρελθόν του εκάστοτε ιστορικού ερευνητή στο συγκεκριμένο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΔΩ
