«Αλίμονο στον άνθρωπο που ζει με αναμνήσεις. Είναι σωστός θάνατος, όταν θυμάσαι τις ευχάριστες μέρες που δεν θα ξανάρθουν», έλεγε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
Γεννημένη στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1893 (ή το 1896, όπως η ίδια ισχυριζόταν), η Ευτυχία είχε από μικρή έφεση στα γράμματα. Έτσι μάλλον φυσιολογικά έγινε δασκάλα (ένα λειτούργημα, που το εξάσκησε ελάχιστα). Παντρεύτηκε νωρίς, όπως παντρεύονταν τότε οι γυναίκες, περί τα μέσα της δεκαετίας του ’10, τον αρκετά μεγαλύτερό της έμπορο Κωστή Νικολαΐδη, αποκτώντας μαζί του δύο κορίτσια, την Καίτη και τη Μαίρη.
Μετά τη σφαγή του Αϊδινίου, τον Ιούνιο του 1919, η Ευτυχία μαζί με τη μητέρα της Μαριόγκα και τις δύο κόρες της θα φύγουν με προορισμό τη Σμύρνη (βορειοδυτικά), αλλά τελικά θα βρεθούν σε αντίθετη κατεύθυνση (νοτιοανατολικά) στην Αττάλεια (παραλιακή πόλη) και από εκεί στην Ισπάρτα (βόρεια της Αττάλειας, στο εσωτερικό της Τουρκίας). Μετά την κατάρρευση του μετώπου οι τέσσερις γυναίκες θα βρεθούν και πάλι στην Αττάλεια και από εκεί, με κάποιο από τα καράβια, που διέσωζαν τούς, πρόσφυγες πλέον, μικρασιάτες Έλληνες, θα φθάσουν στη Λέρο και από εκεί στον Πειραιά, με την Ευτυχία να ξεκινά τη ζωή της όχι από την αρχή, αλλά από το μηδέν. (Ο άντρας της είχε σωθεί κι αυτός κι είχε φθάσει στην Ελλάδα με άλλο καράβι, μάλλον).
Σε μια άγνωστη πτυχή της ζωής της εκδίδει το 1931 την ποιητική συλλογή Πνοές, ενώ λόγος γίνεται και για την ύπαρξη ενός δευτέρου ποιητικού πονήματος, του «Φλογέρα και άρπα», το οποίο ωστόσο φαίνεται να χάθηκε στη λήθη του χρόνου. Το 1932, πεθαίνει ο πρώτος της σύζυγος και την ίδια χρονιά παντρεύεται τον συνταξιούχο αστυφύλακα Γεώργιο Παπαγιαννόπουλο. Μετακόμισε με τις κόρες της στον Κολωνό και ξεκίνησε τη νέα της ζωή.
Η φίλη της Μαρίκα Νίνου, εκτός από το ταλέντο της στην υποκριτική, είδε κι ένα άλλο, άγνωστο μέχρι τότε ταλέντο. Την ικανότητά της να γράφει αβίαστα υπέροχα ποιήματα. Την προέτρεψε λοιπόν να γνωρίσει τον Βασίλη Τσιτσάνη, με σκοπό να κάνει τα ποιήματά της στίχους. Πράγματι, ο Τσιτσάνης εντυπωσιάστηκε και μελοποίησε το πασίγνωστο «Στα σκαλοπάτια σου εγώ γυρίζω». Το τραγούδι αυτό όπως και «Τα καβουράκια» γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και οι συνθέτες άρχισαν να αναζητούν την «μεγάλη λαϊκή στιχουργό».
Κίνητρο για να δώσει στίχους στον Τσιτσάνη ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή». «Την αγάπησα πολύ. Την άκουσα σε μια εποχή θλίψης και πόνου και βρήκα σ’ αυτήν μια λύτρωση. Βρήκα τον Τσιτσάνη και του πρότεινα να του δώσω στίχους μου. Παραξενεύτηκε που μια γυναίκα της ηλικίας μου ήθελε να γράψει τραγούδια. Όμως μου έδωσε κουράγιο, με βοήθησε αφάνταστα. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη και τον θαυμάζω. Είναι γνήσιος λαϊκός συνθέτης. Αγαπάει το λαό και εμπνέεται από τις πίκρες του» εξομολογήθηκε το 1966.
Της ζητούσαν συνεχώς στίχους. Και η Ευτυχία έγραφε. Έγραφε για όλους αριστουργήματα. Τα βάσανά της στο χαρτί. Τις κακουχίες που έζησε και συνέχιζε να ζει, τη μαύρη ζωή της. «Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές» αποκάλυπτε στη συνέντευξη.
Συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη τον Καλδάρα, τον Χατζιδάκι, τον Χιώτη, τον Ξαρχάκο. Τα τραγούδια της ερμήνευσαν ο Καζαντζίδης, η Καίτη Γκρέι, ο Μπιθικώτσης, η Μαίρη Λίντα, ο Αγγελόπουλος, η Μοσχολιού και πάρα πολλοί άλλοι.
Το 1960 η Ευτυχία βίωσε τον εφιάλτη όλων των γονιών. Η πρωτότοκη κόρη της Μαρία πέθανε. Για να αντέξει τον χαμό έγραψε μία από τις κορυφαίες της επιτυχίες, το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» και το έριξε στα χαρτιά για αν ξεχάσει. Η ψηλή φιγούρα, η τόσο ταλαντούχα στιχουργός έπαθε εμμονή με την τράπουλα. Άρχισε να παίζει όπου έβρισκε. Σε καφενεία, σε σπίτια, σε καταγώγια. Όχι κουμ-καν, είχε εθιστεί στην πόκα.
Το πάθος της αυτό χρειαζόταν όλο και περισσότερα χρήματα. Αυτά που είχε δεν της έφταναν. Άρχισε να πουλά τους στίχους της χωρίς όνομα για να παίρνει γρήγορα τα ποσά που ήθελε. Μάλιστα κάποια στιγμή, τα «Καβουράκια» που ένωσαν την στιχουργό και τον Τσιτσάνη, έφεραν και τη ρήξη. Καιρό μετά η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου θέλησε να διεκδικήσει την πατρότητα των στίχων, ο Τσιτσάνης όμως αντέδρασε λέγοντας ότι η τελική μορφή του τραγουδιού οφείλεται στον ίδιο.
Στις 7 Ιανουαρίου του 1972 η μεγάλη Ελληνίδα στιχουργός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες με την υγεία της έχοντας όμως πάντα στο πλευρό της την εγγονή της Ρέα.
Ο λαϊκός στίχος μετά την εμφάνιση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου άλλαξε για πάντα μορφή, η γυναίκα αυτή κατάφερε με την αμεσότητά της, να βάλει τα λόγια της στο στόμα όλων των Ελλήνων.
Τον Δεκέμβριο του 2019, βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία “ Ευτυχία” για τη ζωή της μεγάλης στιχουργού με πρωταγωνίστρια την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
http://https://www.youtube.com/watch?v=b-_UzIxe18Y&t=5s
