Κάθε χρόνο την παραμονή του Αγίου Φανουρίου στις 26 Αυγούστου, οι εκκλησίες γεμίζουν φανουρόπιτες. Εκεί μετά το τέλος του Εσπερινού διαβάζονται προς ευλογία όλα τα ονόματα που έχουν δοθεί στους Ιερείς και στην συνέχεια ευλογούνται οι φανουρόπιτες. Στο τέλος μοιράζονται μεταξύ των πιστών κομμάτι κομμάτι.
Τα βασικά υλικά είναι το λάδι, το αλεύρι και η ζάχαρη ενώ το σύνολο των υλικών μπορεί να φτάσει μέχρι τα εννέα. Η ευχή που διαβάζει ο ιερέας στις φανουρόπιτες και σε αυτές που φτιάχνουν οι ευσεβείς στην εορτή του αγίου (27 Αυγούστου) είναι των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Για την ζωή του Αγίου Φανουρίου, τον οποίο τιμάμε με την πιο γνωστή νηστίσιμη πίτα, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η λατρεία του Αγίου Φανουρίου ξεκίνησε από τη Ρόδο όπου βρέθηκε η εικόνα του μέσα σε ερείπια γκρεμισμένης εκκλησίας, κατά την επισκευή των τειχών από τους Οθωμανούς. Από τη Ρόδο, η λατρεία του Αγίου πέρασε στα γύρω νησιά και στην Κρήτη και εξαπλώθηκε αργότερα σε όλη την Ελλάδα.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Φανουρόπιτα φτιάχνεται για να σωθεί η ψυχή της μητέρας του Αγίου Φανουρίου. Η μητέρα του ήταν μία αμαρτωλή γυναίκα, πολύ σκληρή με τους φτωχούς στους οποίους συμπεριφερόταν απάνθρωπα. Ο γιος, ο Άγιος Φανούριος, προσπάθησε να τη σώσει από την Κόλαση, αλλά δεν τα κατάφερε. Για αυτό παρακάλεσε, να μη φτιάχνουν τίποτα για αυτόν, αλλά μόνο για τη μνήμη και την ψυχή της μητέρας του: «Θεός σχωρεσ’ τη μάνα του Αγίου Φανουρίου».
Με το πέρασμα των χρόνων, καθιερώθηκε η αντίληψη ότι ο Άγιος φανερώνει ότι ζητήσεις. Παραδοσιακά λένε οι πιστοί «Άγιε μου Φανούρη, φανέρωσε μου το… Και εγώ θα φτιάξω μια πίτα για την ψυχή της μάνας σου». Κοιμούνται, βλέπουν στον ύπνο τους την απάντηση και έπειτα κάνουν την πίτα, την πηγαίνουν στην εκκλησία να διαβαστεί από ιερέα και μετά τη μοιράζουν.
