Του Ιάσονα Μπαγκέρη
Ζητούμενη για τον λαό και τρόμος για το πολιτικό σύστημα είναι η πολιτική έκφραση του κινήματος των Τεμπών.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που μέσα από τις γραμμές του αντιπάλου, στην προκειμένη περίπτωση από τον φιλοκυβερνητικά ταγμένο όμιλο του Σκάι, γράφονται τα πραγματικά διακυβεύματα της κοινωνικής πραγματικότητας.
Διαβάζουμε λοιπόν σε άρθρο δημοσιογράφου για τα «Νέα δεδομένα από τα ογκώδη συλλαλητήρια», μεταξύ άλλων, ότι το ζητούμενο είναι για την κυβέρνηση τώρα, «να μην μετατραπεί η κοινωνική δυσαρέσκεια σε πολιτική έκφραση εναντίον του κυβερνώντος κόμματος.» Και ότι η όποια στρατηγική της από εδώ και στο εξής, την οποία ήδη περιγράφει, εκκινεί ακριβώς από αυτήν την παραδοχή.
Τι μας λέει λοιπόν με άλλα λόγια η μαρτυριάρα δημοσιογράφος του… κατά τα άλλα, Ομίλου Μαζικής Ενημέρωσης; Αυτό που πολλοί από εμάς γνωρίζουν χρόνια τώρα, αλλά δεν έχουν βρεί τον τρόπο να πείσουν ευρύτερες μάζες. Ότι ακόμα και αν αυτές οι ογκώδεις και πάνδημες κινητοποιήσεις συνεχιστούν αλλά παραμένουν σε επίπεδο διαμαρτυρίας, χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό στόχο και οργάνωση, όσο το μεγαλειώδες αυτό κίνημα παραμένει ακέφαλο χωρίς συγκροτημένη πολιτική έκφραση που θα βοηθήσει να κατανοηθεί η πραγματική ρίζα του προβλήματος, στις γενικές πολιτικές και ειδικές κοινωνικές συνθήκες, όσο ο αναβλύζων αντισυστημισμός και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος δεν ενσωματώνει πολιτικά και πολιτειακά επίδικα, η κυβέρνηση δεν έχει να ανησυχήσει για τίποτα. Από αυτήν την πολιτική έκφραση πραγματικά τρομάζουν.
Και μην φανταστεί κανείς, ότι φοβούνται μήπως η ζητούμενη πολιτική έκφραση, γεννηθεί από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Ούτε κατά διάνοια. Μόνο κατ’ επίφαση στρέφεται εκεί, σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί ελεγχόμενη η πάνδημη πολιτική απονομιμοποίηση και εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου. Φοβάται τον ίδιο τον λαό και την ικανότητά της αυτοοργάνωσής του, να γεννά, να παράγει και να προκρίνει από τις ίδιες του τις τάξεις, νέες πολιτικές δυνάμεις που θα καταφέρουν να κατευθύνουν την υλική του δύναμη, σε δύναμη πολιτικής ανατροπής του υφιστάμενου καθεστώτος.
Να γιατί ήθελαν την κινητοποίηση να μείνει απλά σε ημέρα μνήμης και πένθους. Να γιατί η πρεμούρα για το ακομμάτιστο και οι ανοησίες για τις μικροπολιτικές επιδιώξεις μπορεί να ακούγονταν σεβαστές και ορθοπολιτικές μπροστά στην τιμή των νεκρών για πολλούς από εμάς, αλλά κρύβουν σκοτεινές πολιτικές επιδιώξεις.
Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ νίπτει τας χείρας του κι εξυπηρετεί την κυβέρνηση. Δεν αναγνωρίζει κεντρικό σχέδιο της κυβέρνησης για την συγκάλυψη, αλλά μόνο την έλλειψη οργάνωσης και τις χρόνιες παθογένειες ενός απρόσωπου κράτους. Αυτού που επέβαλε τα μνημόνια, δολοφόνησε κόσμο, εκφύλισε και φασιστικοποίησε Θεσμούς, ένα αόρατο χέρι βαριάς διαφθοράς που εκτός του απρόσωπου κράτους κουνάει το δάχτυλο έντεχνα και στην κοινωνική διαπλοκή επαναφέροντας έμμεσα την συλλογική ευθύνη, εκείνο το στοιχειωμένο ρητό του Θεόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα Φάγαμε.»
Μπορεί να μην πείθει τους πολλούς, αλλά αποτελεί ήδη μια ισχυρή κατασκευή της επίσημης γραμμής απενοχοποίησης της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος ευρύτερα, έναντι των δικών που θ’ ακολουθήσουν. Για όλους εμάς, το επίδικο παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο, από τότε που η χώρα μπήκε και παραμένει επίσημα σε καθεστώς μνημονίων και δανειακών συμβάσεων και μετατράπηκε σε χώρο δουλοπαροικίας του χρέους.
Δεν είμαστε ευνομούμενη κοινωνία. Δεν υπάρχει δημοκρατία έχει καταλυθεί το Σύνταγμα, κυβερνάει το οργανωμένο έγκλημα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει και Δικαιοσύνη. Και είναι το λιγότερο μάταιο, να απαιτούμε δικαιοσύνη από αυτούς που την κατέλυσαν. Γι’ αυτό η κύρια πολιτική έκφραση που θα ενώσει στον σκοπό και θα συμπυκνώσει τον διάχυτο αντισυστημικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων από εδώ και πέρα, που θα δώσει πολιτικό περιεχόμενο όχι στην διαμαρτυρία αλλά στην ανατροπή, που θα δώσει οξυγόνο και θα επανασυστήσει την δικαιοσύνη δίνοντας χώρο και έδαφος στην δημοκρατία, είναι καταρχήν η επανεθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η αποδέσμευση από το καθεστώς των μνημονίων και των δεσμεύσεων που έχουν επιβληθεί, η διαγραφή του παράνομου και ληστρικού χρέους, με άλλα λόγια η επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της ασυλίας της χώρας.
Πρόκειται ουσιαστικά για εθνικό ζήτημα επιβίωσης, ζήτημα εθνικής αυτοδιάθεσης που επαναθέτει στο προσκήνιο το άρθρο 1 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος:
«2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
