Ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά μυστήρια στον κόσμο είναι ο τρόπος με τον οποίο τα γιγάντια αγάλματα με κεφαλές, γνωστά ως Μοάι, μεταφέρθηκαν στο Νησί του Πάσχα.
Με βάρος από 12 έως 80 τόνους, οι επιστήμονες κάνουν εικασίες εδώ και αιώνες σχετικά με το πώς ο αρχαίος πολιτισμός Ράπα Νούι θα μπορούσε να τα έχει τοποθετήσει στις μόνιμες θέσεις τους.
Η τελευταία ανακάλυψη δείχνει ότι τα αγάλματα, στην πραγματικότητα, «περπατούσαν» προς τον προορισμό τους.
Μέσω ενός συνδυασμού τρισδιάστατης μοντελοποίησης και πρακτικών πειραμάτων, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι Ράπα Νούι χρησιμοποιούσαν σχοινιά για να κουνούν τα μοάι σε ζιγκ-ζαγκ κίνηση, κινούμενοι προς τα εμπρός με σχετικά μικρή δύναμη.
«Μόλις αρχίσει να κινείται, δεν είναι καθόλου δύσκολο — οι άνθρωποι τραβούν με το ένα χέρι», εξηγεί ο καθηγητής Carl Lipo, συν-συγγραφέας της μελέτης από το Πανεπιστήμιο Binghamton.
«Εξοικονομείται ενέργεια και η κίνηση είναι πολύ γρήγορη. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να ξεκινήσει η κούνια.»
Όπως αναφέρει η Daily Mail, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό 3D μοντελοποίησης και πειραμάτων, οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι τα αγάλματα στην πραγματικότητα «περπατούσαν» μέχρι τον προορισμό τους.
Μελετώντας σχεδόν 1.000 από τα αγάλματα, γνωστά και ως moai, οι ανθρωπολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι του Ράπα Νούι πιθανότατα χρησιμοποιούσαν σχοινιά για να τα «κουνήσουν» σε μοτίβο ζιγκ-ζαγκ.
Αυτή η τεχνική επέτρεπε σε μικρές ομάδες ανθρώπων να μετακινούν τα τεράστια moai σε μεγάλες αποστάσεις με σχετικά μικρή προσπάθεια.
Ο ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης, ο καθηγητής Carl Lipo από το Πανεπιστήμιο Binghamton, αναφέρει: «Μόλις αρχίσει να κινείται, δεν είναι καθόλου δύσκολο, οι άνθρωποι τραβούν με το ένα χέρι. Εξοικονομεί ενέργεια και κινείται πολύ γρήγορα. Το δύσκολο είναι να ξεκινήσει το κούνημα».
Μέχρι πρότινος, οι ανθρωπολόγοι πίστευαν ότι τα moai τοποθετούνταν οριζόντια και σέρνονταν ως τις τελικές τους θέσεις, γεγονός που απαιτούσε πολλή δύναμη και πλήθος ανθρώπων, ειδικά για τα μεγαλύτερα αγάλματα.
Όμως, τώρα υπάρχουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία που δείχνουν ότι οι κάτοικοι του Ράπα Νούι είχαν βρει μια πιο έξυπνη και απλή λύση.
Δένοντας σκοινιά στις δύο πλευρές της κεφαλής και τραβώντας εναλλάξ δεξιά καιαριστερά, το άγαλμα μπορούσε να «κουνιέται» πλάγια και να προχωράει μπροστά με μία κίνηση παρόμοια με «περπάτημα».
Ο καθηγητής Lipo και ο συνεργάτης του, καθηγητής Terry Hunt από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, είχαν ήδη δοκιμάσει αυτή τη θεωρία σε μικρότερα μοντέλα, αλλά ήθελαν να ελέγξουν αν ισχύει και για μεγαλύτερα moai.
Αρχικά, δημιούργησαν ένα λεπτομερές 3D μοντέλο ενός moai για να εντοπίσουν ποια χαρακτηριστικά βοηθούσαν στον συγκεκριμένο τρόπο μεταφοράς. Ανακάλυψαν ότι τα moai φαίνεται να είχαν σχεδιαστεί εσκεμμένα για να μπορούν να «περπατήσουν».
