Ένας από τους πιο γνωστούς Ρώσους λογοτέχνες του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, ο Λέων Τολστόι, έγραψε κάποτε μια ιστορία για την αξία του σεβασμού, την οποία διάβασα.
Του Σταύρου Μαρινόπουλου
Η συγκεκριμένη σύντομη σε έκταση ιστορία, είναι ένα πεζό κείμενο, σαν παραμύθι, που έχει τίτλο “Ο παππούς και το εγγονάκι” και στόχο την κατανόηση της αξίας των έργων, της προσφοράς των μεγαλύτερων ανθρώπων, αλλά και των άλλων ανθρώπων γενικότερα.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ήταν, κάποτε, ένας άνδρας, που είχε έναν μονάκριβο γιο. Τον αγαπούσε πολύ κι εργαζόταν σκληρά, ώστε να τον αναθρέψει όσο καλύτερα μπορούσε, ώστε, μια μέρα να γίνει μεγάλος άνδρας.
Εν τέλει, τα κατάφερε κι ο γιος του, με το πέρασμα του χρόνου μεγάλωσε. Είχε μια καλή δουλειά κι απέκτησε το δικό του σπίτι και την δική του οικογένεια, όταν νυμφεύθηκε μια κοπέλα κι έκανε ένα παιδί μαζί της, ένα αγοράκι.
Ο πατέρας, λοιπόν, του νεαρού αυτού άνδρα είχε πια γεράσει και λόγω ηλικίας, δεν είχε την ίδια δύναμη, όπως παλιά. Με φόβο, μην του συμβεί κάτι, η οικογένεια του παιδιού του τον πήρε μαζί της στο νέο σπίτι.
Όπως, προαναφέρθηκε, ο γερασμένος άνδρας δεν είχε την ίδια δύναμη με παλιά. Έτσι, αρκετά συχνά, όταν το φαγητό στο σπίτι αυτό ήταν σούπα, δεν μπορούσε να κρατήσει σωστά το κουτάλι και το φαγητό έπεφτε στο τραπέζι, λερώνοντάς το. Η νύφη του του φώναζε αρκετά συχνά για αυτό, αλλά μια μέρα, αποφασίστηκε από κοινού με τον σύζυγό της να βάζουν τον παππού του εγγονού της κοντά στην σόμπα, μακριά από το τραπέζι. Ο παππούς το δέχτηκε αυτό, αν και βαθιά μέσα του ήθελε να κάθεται μαζί τους. Συχνά, καθώς έτρωγε, κοιτούσε προς το τραπέζι, με το δάκρυ, να κυλάει σιωπηλά στα μάγουλά του. Όμως, κάποια μέρα, όταν έσπασε άθελά του το πιάτο και η σούπα χύθηκε στο πάτωμα, πάλι του έβαλε τις φωνές η νύφη του.
Ο γερασμένος, λοιπόν, άνδρας αντιμετώπιζε αυτήν την συμπεριφορά από τους οικείους του. Μια συμπεριφορά, όμως, που ο εγγονός του παρατήρησε και δεν ξέχασε. Έτσι, μια μέρα, δεν έκατσε μαζί με τους γονείς του στο τραπέζι, αλλά προσπάθησε να αφαιρέσει μια σανίδα από το ξύλινο πάτωμα. Αυτό, δεν διέφυγε της προσοχής των γονιών του. Όταν ο πατέρας του, τον ρώτησε: <<Γιε μου, τι κάνεις εκεί;>>, ο εγγονός απάντησε: <<Μπαμπά, με αυτήν την σανίδα, θα φτιάξω μια ξύλινη γαβάθα για εσάς. Έτσι, όταν θα γεράσετε και θα τρέμουν τα χέρια σας, δεν θα υπάρχει φόβος, μήπως σας σπάσει και σας μαλώσει κάποιος, όπως έγινε με τον παππού.>>.
Τα λόγια του παιδιού τους προβλημάτισαν τους δύο γονείς του. Σκέφτηκαν έντονα όλα όσα είπαν κι έκαναν για τον παππού, αναγνωρίζοντας τα λάθη τους. Από τότε, σε κάθε τραπέζι, ο παππούς βρισκόταν πάλι μαζί τους σε κάθε τραπέζι κι απολάμβανε τον σεβασμό των άλλων προς το πρόσωπό του για όσα είχε ο ίδιος προσφέρει.
Κάπως έτσι, με έναν τρόπο απλό, η ιστορία αυτή (που μοιάζει με τις παραβολές του Ιησού Χριστού ή με μια άλλη διδακτική ιστορία, αυτήν της μονόφθαλμης μητέρας) διδάσκει κάτι το οποίο χαρακτηρίζεται ως <<αυτονόητο>>, αρκετές φορές, αλλά στην πράξη δεν πάνε έτσι τα πράγματα. Νιώθοντας ένα <<άγγιγμα>>, μια επίδρασή της στον ψυχικό μου κόσμο, ύστερα από την πρόσφατη ανάγνωσή της, πιάνω τον εαυτό μου, ως νεαρός ενήλικας, να αναρωτιέται για την θέση του σεβασμού στην κοινωνία μας. Σε μια κοινωνία, όπου πολλάκις αναδεικνύεται ο οπορτουνισμός, η επιδίωξη για προσωπική εύνοια και ανάδειξη, με οποιοδήποτε τίμημα…
Κατ’ εμέ, λοιπόν, ας αναλογιστούμε για λίγο το τι διδάσκει αυτή η ιστορία κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο μέσα από τον σεβασμό μας προς τους άλλους. Έναν σεβασμό, που, στο τέλος, αφορά και την ύπαρξη του ίδιου μας του κόσμου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΔΩ
