Οι άνθρωποι που κουβαλούν βαθιά τραύματα, όσο κι αν τους προσφέρεις ανιδιοτελώς την αγάπη σου, συχνά την αντιλαμβάνονται μέσα από το φίλτρο της καχυποψίας. Αντί να τη δουν ως δώρο, την εκλαμβάνουν σαν εισβολή στον εύθραυστο συναισθηματικό τους κόσμο.
Ένας τραυματισμένος άνθρωπος θα σε πληγώσει.
Θα σε κάνει να πονέσεις, όχι γιατί η αγάπη σου είναι λάθος, αλλά γιατί η παρουσία της φανέρωσε όλα όσα εκείνος προσπαθούσε να κρύψει.
Η καλοσύνη σου ξύπνησε τις κρυμμένες του πληγές.
Η σταθερότητά σου τον έκανε να νιώσει μικρός.
Το φως σου φάνηκε υπερβολικό σε κάποιον που έχει συνηθίσει να ζει στο σκοτάδι.
ΚΙ αυτά γιατί… δεν έμαθε ποτέ να δέχεται τρυφερότητα. Γιατί τον εξουσιάζει ο φόβος.
Θα σε απομακρύνει και μετά θα θυμώσει που έφυγες.
Κάθε φορά που θα προσπαθείς να έρθεις πιο κοντά, θα σε κάνει να νιώθεις ότι ζητάς πολλά, ότι είσαι υπερβολικός. Όχι γιατί είναι αλήθεια, αλλά γιατί δεν γνωρίζει πώς είναι να είσαι αρκετός.
Θα καταλήξεις να μικραίνεις τον εαυτό σου, να αμφιβάλλεις, να δίνεις περισσότερα απ’ όσα μπορείς, ελπίζοντας ότι η αγάπη θα γιατρέψει τις πληγές του. Μα η αγάπη δεν θεραπεύει κάποιον που δεν θέλει να θεραπευτεί.
Δεν σώζει κάποιον που ο ίδιος έχει αποφασίσει να καταστρέψει κάθε τι καλό.
Ένας σπασμένος άνθρωπος θα βαφτίσει τις συμβουλές σου: έλλειψη σεβασμού, την ειλικρίνειά σου: επίθεση, τη φροντίδα σου: έλεγχο.
Κι εσύ θα χάνεσαι μέσα στη σύγχυση, προσπαθώντας να ερμηνεύσεις μια συμπεριφορά που ποτέ δεν ήταν δική σου ευθύνη να διορθώσεις.
Ο διαλυμένος άνθρωπος, αντί να δέχεται την αγάπη σαν κάτι όμορφο και θεραπευτικό, συχνά τη βλέπει μέσα από παραμορφωτικό φακό:
-
τη θεωρεί απειλή,
-
τη μπερδεύει με έλεγχο,
-
την παρερμηνεύει ως επίθεση.
Κι αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος δεν ξέρει να δέχεται την αγάπη ή έχει ξεχάσει.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
-
Η αγάπη ξεσκεπάζει τις πληγές.
-
Η καλοσύνη φέρνει αίσθημα αναξιότητας.
Αν ένας άνθρωπος νιώθει βαθιά μέσα του «λίγος», τότε όταν κάποιος τον αγαπάει, αντί να χαρεί, σκέφτεται: «Μα γιατί με αγαπάει; Δεν το αξίζω». -
Το φως σε έναν σκοτεινό κόσμο πονάει.
Αν κάποιος έχει μάθει να ζει στη δυσπιστία, η καλοσύνη τού φαίνεται ξένη. Είναι σαν να βάζεις έναν άνθρωπο που έζησε στο σκοτάδι κατευθείαν στον ήλιο – δεν αντέχει την ένταση.
Η συμπεριφορά του
- Απωθεί εκείνον που τον αγαπά.
- Τον κατηγορεί ότι ζητάει πολλά ή ότι είναι υπερβολικός.
- Βλέπει τις συμβουλές ως ασέβεια, την ειλικρίνεια ως κριτική, τη φροντίδα ως έλεγχο.
- Δημιουργεί σύγχυση στον άνθρωπο που προσπαθεί να σταθεί δίπλα τους.
Το μάθημα για τον «δότη»
Το σημαντικότερο σημείο:
Δεν είναι δική σου ευθύνη να γιατρέψεις έναν άνθρωπο που δεν θέλει να γιατρευτεί.
Η αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν μπορεί να θεραπεύσει κάποιον που έχει επιλέξει –συνειδητά ή ασυνείδητα– να παραμένει «σπασμένος».
Το συμπέρασμα
- Δεν μπορείς να «σώσεις» έναν άνθρωπο που σαμποτάρει ο ίδιος τον εαυτό του.
- Η ευθύνη για τη θεραπεία των τραυμάτων ανήκει μόνο σε εκείνον που τα κουβαλάει.
- Ο ρόλος του άλλου είναι να αγαπάει, να στηρίζει, αλλά και να αναγνωρίζει πότε πρέπει να αποσυρθεί, για να προστατεύσει τον εαυτό του.
