Όταν τύχει να βρουν έναν φίλο τους πεσμένο αναίσθητο, τα ποντίκια προσπαθούν να τον ξυπνήσουν αγγίζοντας και γλείφοντάς τον, ακόμα και τραβώντας του τη γλώσσα για να πάρει ανάσα, αποκαλύπτουν νέες μελέτες.
Τα ευρήματα, σχολίασαν οι ερευνητές, υποδεικνύουν ότι η αλτρουιστική συμπεριφορά είναι πιο διαδεδομένη στο ζωικό βασίλειο από ό,τι πιστεύαμε.
Παρόμοιες συμπεριφορές έχουν παρατηρηθεί και σε άλλα κοινωνικά ζώα, όπως χιμπατζήδες που φροντίζουν και γλύφουν τραυματισμένους συντρόφους τους, δελφίνια που φέρνουν άρρωστα μέλη της ομάδας τους στην επιφάνεια για να πάρουν ανάμα, ή ακόμα και ελέφαντες που σπεύδουν να φροντίσουν άρρωστους συγγενείς τους.
Στην πρώτη από τις τρεις νέες μελέτες, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια βιντεοσκόπησαν ποντίκια που είχαν τοποθετηθεί στο ίδιο κλουβί μαζί με ένα δεύτερο ποντίκι, το οποίο είχε υποβληθεί σε γενική αναισθησία. Κατά μέσο όρο, τα ποντίκια ξόδευαν το 47% της περιόδου παρατήρησης, διάρκειας 13 λεπτών, φροντίζοντας τους αναίσθητους συντρόφους τους.
Ο χρόνος που αφιέρωναν ήταν μεγαλύτερος αν γνώριζαν το αναίσθητο ποντίκι, παρά αν το έβλεπαν για πρώτη φορά, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στο περιοδικό Science.
Τα ποντίκια αρχικά μύριζαν το αναίσθητο ζώο και συνέχιζαν με αγγίγματα , γλειψίματα στο στόμα και τα και μαλακά δαγκώματα ή σπρωξίματα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στο 50% των περιπτώσεων τα ποντίκια άνοιγαν το στόμα του αναίσθητου ζώου και τραβούσαν τη γλώσσα του προς τα έξω, σαν να προσπαθούσαν να καθαρίσουν την αναπνευστική οδό.
Σε ένα διαφορετικό τεστ, οι ερευνητές άφησαν ένα μη τοξικό μπακάκι στο στόμα του αναίσθητου ποντικού. Στο 80% των περιπτώσεων, το δεύτερο ποντίκι απομάκρυναν το ξένο αντικείμενο. «Αν είχαμε παρατείνει το παράθυρο παρατήρησης, το ποσοστό επιτυχίας ίσως θα ήταν ακόμα υψηλότερο» σχολίασε το περιοδικό New Scientist η Χουιτσόνγκ Τάο, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
To πιθανότερο είναι ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ενστικτώδεις, καθώς τα πειραματόζωα της μελέτης είχαν ηλικία μόλις 2-3 μηνών και δεν είχαν ξανασυναντήσει αναίσθητα ποντίκια.
Και όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, η συμπεριφορά φροντίδας ενεργοποιείται από νευρώνες του εγκεφάλου που εκκρίνουν ωκυτοκίνη, μια ορμόνη που παίζει κομβικό ρόλο στη σύναψη συναισθηματικών δεσμών στα θηλαστικά.
H ίδια συμπεριφορά φροντίδας καταγράφεται σε μια συνοδευτική μελέτη διαφορετικής ομάδας καθώς και σε μια τρίτη μελέτη που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα.
Σχολιάζοντας τα ευρήματα, η Κριστίνα Μάρκες του Κέντρου Νευροεπιστήμης και Κυτταρικής Βιολογίας στην Κόιμπρα της Πορτογαλίας, η οποία δεν συμμετείχε στις μελέτες, συμφώνησε με τους ερευνητές ότι η αλτρουιστική φροντίδα μπορεί να είναι διαδεδομένη στο ζωικό βασίλειο, τουλάχιστον στα κοινωνικά είδη.
Παρόλα αυτά, είπε, «πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τον ανθρωπομορφισμό» και να «μην αποδίδουμε προθέσεις πέρα από ό,τι παρατηρούμε».
