Όποιος παρακολουθεί τις ειδήσεις, που αφορούν την εξωτερική πολιτική της χώρας, θα έχει ακούσει εκ Τουρκίας ότι μπορεί να έρθουν ξαφνικά ένα βράδυ… Πώς, όμως, άρχισε η φράση αυτή;
Του Σταύρου Μαρινόπουλου
Η ιστορία αυτή πάει πολύ πίσω στην δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Την εποχή εκείνη, την ελληνική εξωτερική πολιτική απασχολούσε ιδιαίτερα το Κυπριακό και το ζήτημα της Ένωσης, δηλαδή της ενσωμάτωσης της Κύπρου στην επικράτεια του ελληνικού κράτους, σύμφωνα με τον στόχο των μελών της ΕΟΚΑ, ο οποίος, εν τέλει, οδήγησε στις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και στην ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός διακοινοτικού κράτους, ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και σε Τουρκοκύπριους. Την ίδια στιγμή, στην ιστορία, εμπλέκονταν η Αγγλία και η Τουρκία, με την τελευταία να υποστηρίζει τους Τουρκοκυπρίους, που στράφηκαν κατά της Ένωσης και το αντίστοιχο όραμά τους, το Ταξίμ (= Διχοτόμηση). Όλα αυτά, ενώ η Βρετανία είχε (και συνεχίζει να έχει) βάσεις στο νησί, των οποίων η ύπαρξη κατοχυρώνεται με τις προαναφερθείσες συμφωνίες για την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπήρξε αποικιοκρατική δύναμη και τέλος έπαιξε τον δικό της διπλωματικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στο νησί, λοιπόν, ύστερα από την συνέχιση αυτών των δύο κοινοτικών οραμάτων, το συμμετοχικό πλαίσιο των δύο κοινοτήτων δεν άργησε να παραμεριστεί και να ξεσπάσουν ταραχές το 1963 (Ματωμένα Χριστούγεννα) και το 1964 με την Μάχη της Τηλλυρίας, ανάμεσα στις δύο κοινότητες με νεκρούς εκατέρωθεν, οι οποίες συνεχίστηκαν και το 1967 με τα γεγονότα της Κοφίνου. Όλα αυτά, υπό το ενδεχόμενο πραγματοποίησης μιας στρατιωτικής επιχείρησης στο νησί από την Τουρκία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την αφήγηση της ιστορίας από την πλευρά των Τούρκων, οι Ελληνοκύπριοι έπαιζαν το τραγούδι “Bekledim De Gelmedin (= Σε περίμενα, αλλά δεν ήρθες)”, που έχει ερμηνευτεί από Τούρκους τραγουδιστές, αλλά και τον δικό μας Στέλιο Καζαντζίδη (ο ίδιος έχει τραγουδήσει και το <<Η Κύπρος είναι ελληνική>> θέλοντας να απευθυνθούν στην Τουρκία, η οποία μέχρι τότε, δεν είχε επέμβει στρατιωτικά για να προστατέψει τους Τουρκοκύπριους και να τους κοροϊδέψει, στέλνοντας το μήνυμα ότι είναι στο έλεος των αιμοσταγών τους ενστίκτων.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Η πράξη αυτή, λοιπόν, πήρε την απάντησή της το καλοκαίρι του 1974, με την <<Επιχείρηση Αττίλας>> και το τραγούδι του Γιασάρ Οζέλ “Bu kadar yürekten çağirma beni, bir gece ansizin gelebilirim ( = Μην με φωνάζεις τόσο εγκάρδια, μπορεί να έρθω ξαφνικά ένα βράδυ)”. Κάτι παρόμοιο, είχε ειπωθεί και για ένα άλλο σύνθημα από τους Ελληνοκύπριους, το << “Cesursan gel al!” demiştin CESURUZ GELDİK ALDIK! (<<Αν είστε γενναίοι, ελάτε να το πάρετε!>> είπαν. Ήμασταν, ήρθαμε, το πήραμε!)>>.
Έτσι, από τότε, χρησιμοποιείται αυτή η φράση στην σκληρή γλώσσα της πολιτικής της γειτονικής Τουρκίας (όπως έκανε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κι ο Χακάν Φιντάν), ενώ έχει αναδειχθεί η προέλευσή της και μέσα από κόμικ για την Κύπρο:
Αναφορά στην φράση στο κόμικ <<Cyprus: 1571 – 1974>>.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΔΩ
