Έχω κ proficiency πάμε μια βόλτα με το τραίνο. Άμα λάχει ρίχνω κ μερικές στον
κυρ σταθμάρχη.
Όχι το πρέπον δεν είναι να στιγματίσουμε τα παιδιά, αλλά την πράξη.
Όσο η κοινωνία μέσα από την οικογένεια δεν χτίζεται στην παιδαγωγική της αγάπης, της ανθρωπιάς, στο σεβασμό, στο χρέος και στο ήθος, τόσο θα βλέπουμε εικόνες επιθετικές κ απάνθρωπες.
Οι γονείς συνήθως υπερηφανεύονται με τα ακόλουθα για τα παιδιά τους:
Το παιδί μου είναι άριστος μαθητής.
Το παιδί μου πάει στα καλύτερα χόμπι.
Το παιδί μου πέρασε στην καλύτερη σχολή.
Το παιδί μου έπιασε καλή δουλειά.
Το παιδί μου βγάζει πολλά λεφτά.
Το παιδί μου έχει πολύ ωραίο σπίτι.
Το παιδί μου έχει αμαξάρα.
Το παιδί μου έχει μεγάλη περιουσία.
Το παιδί μου φοράει κ τρώει τα καλύτερα.
Το παιδί μου, το παιδί μου……
Σπάνια θα ακούσεις γονείς να πουν:
Είμαι ευχαριστημένος γιατί το παιδί μου έχει καλούς τρόπους.
Το παιδί μου έχει σεβασμό σε μένα, στους ξένους, στον μεγαλύτερο, στον πάσχοντα άνθρωπο.
Το παιδί μου έχει φιλότιμο.
Το παιδί μου έχει αγάπη.
Το παιδί μου έχει εργατικότητα.
Το παιδί μου έχει πίστη εμπιστοσύνη στον Θεό κ τους ανθρώπους.
Ύστερα έρχεται η ώρα, που τα παιδιά δεν θα σεβαστούν, ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους γονείς τους, ούτε κανένα, γιατί πολύ απλά δεν τα βίωσαν ποτέ ή ελάχιστα.
Όλα είναι καλά στην ζωή, αλλά αυτά που είναι αόρατα και δεν πληρώνονται, είναι τα πρώτα και τα καλύτερα.
