«Υμνεί τον έρωτα και αναλύει πώς μπορεί να μετεξελιχτεί σε αγάπη»
Για τον έρωτα έχουν γραφτεί τόσα πολλά. Αλλά τι είναι ο έρωτας; Γιατί ερωτευόμαστε ένα συγκεκριμένο άτομο και όχι κάποιο άλλο, ενδεχομένως ωραιότερο ή καλύτερο; Πόσο κρατάει ο έρωτας; Μπορούν όλοι οι έρωτες να κάνουν εισπήδηση στην αγάπη;
«…Λίγες μέρες ‒συγκεκριμένα πέντε τον αριθμό‒ πριν χάσω για πάντα τη μορφή της, πριν σιωπήσει η φωνή της, πριν σβήσει ο ήλιος μου, η ζωοδότρα μου, ένα πρωινό με ανεμόβροχο, αρχές του Δεκέμβρη, την ερωτεύτηκα ξανά. […] …Είδα εικόνες γνώριμες, τις πιο παλιές των ημερών του γάμου μας, όπου κυριευμένος από το πάθος μου για την εκπάγλου τότε κάλλους γιαγιά σου, στεκόμουν ανώριμος στη σκοτεινή σύγχυση νοός και συναισθήματος, αγνοώντας εντελώς την άλλη όψη, τη λαμπερή, όπου ο έρωτας συνθέτει στο φως και όχι στα καταγώγια. Ναι, την ερωτεύτηκα ξανά, αυτή τη φορά με ωριμότητα, φρίττοντας ενώπιον της επιπολαιότητας της νεότητας, και μάλιστα οι πράξεις της νεότητας ήταν η αφορμή να νιώσω την ανάγκη να την ερωτευτώ εκ νέου και να προχωρήσω πέρα από την όψη, να αναλογιστώ τις μύχιες πτυχές της ψυχής και του νου της, που στα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου μας μου ήταν άγνωστες, και αυτή η άγνοια μου προκαλούσε φόβο, έτρεμα μήπως τη χάσω, γι αυτό ο ανόητος προσπαθούσα να την πείσω πως ήμουν πρώτος σε όλα…, κανείς ποτέ δεν είναι πρώτος σε τίποτα. Στην αγωνία μου μήπως δεχτεί επηρεασμούς, την απομάκρυνα με ανθρωποφονική εμμονή από παρέες και στενές φιλίες και δεν της επέτρεψα να διοριστεί· όπως γνωρίζεις, δασκάλα ήταν και η γιαγιά σου. Εν ολίγοις, προσπάθησα, και κατάφερα, να τη βάλω στη δική μου τροχιά, να είμαι το κέντρο του κόσμου της, ποιος; εγώ, ένας άντρας της ουγγιάς. Τώρα σαν να έφυγε η λάσπη από τα μάτια μου, είδα. Είναι τόσο περίεργο αυτό το συναίσθημα του νέου έρωτα με την ίδια γυναίκα. […] …αισθανόμουν τα αστέρια να ανατέλλουν μόνο για εκείνη, και εκείνη, για πρώτη φορά, ζήλευε τη βροχή γιατί με άγγιζε…», γράφει στο μυθιστόρημα De Profundis: Αναμάρτητοι Έρωτες ο Καλύμνιος συγγραφέας Στέλιος Χαλκίτης, υμνώντας τον έρωτα και αναλύει σχεδόν βιωματικά πώς μπορεί να μετεξελιχτεί ο έρωτας σε αγάπη.
Και στο τελευταίο του μυθιστόρημα Οι Απαράφθορες: «…Ο Ρωμανός την αγαπούσε και αυτή τον λάτρευε. Η σχέση του έρωτα με την αγάπη είναι σχεδόν εχθρική. “Ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, …οὐ περπερεύεται…, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς…”. Όταν αγαπάς, δεν κόβεις το τριαντάφυλλο, δεν το αγγίζεις βίαια για να μην πληγώσεις ούτε καν την αυγινή δροσιά που το στολίζει, έτσι αγαπούσε τον Ρωμανό, με τρόπο διαυγή, ανόθευτο και συγκρατημένο». Και αλλού, στο ίδιο μυθιστόρημα: «…εξυμνώ τον έρωτα όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει το εγκιβωτισμένο “εγώ” τους, που δεν νοθεύουν, ούτε υπονομεύουν την επερχόμενη αγάπη, που θα αναγνωρίσουν ο ένας το βάθος και την αξία του άλλου, που θα εμβιώσουν ο ένας τις πονεμένες αφηγήσεις του άλλου γιατί γνωρίζουν πως έτσι συμπλέουν προς την ίδια ακτή του παραδείσου».
Για τον έρωτα έχουν γραφτεί τόσα πολλά. Αλλά τι είναι ο έρωτας; Γιατί ερωτευόμαστε ένα συγκεκριμένο άτομο και όχι κάποιο άλλο, ενδεχομένως ωραιότερο ή καλύτερο; Πόσο κρατάει ο έρωτας; Μπορούν όλοι οι έρωτες να κάνουν εισπήδηση στην αγάπη;
«Αν ανυψωθεί ο έρωτας σε αγάπη, τα έτερα πρόσωπα δεν λογίζονται σαν δυο συνηρημένα υποκείμενα (εγώ και εσύ), αλλά ως νέα οντότητα μοναδική με υποστασιακό κύρος την ουσία των υποκειμένων (εμείς). Η αγκαλιά διαπλατύνεται, τα “εγώ” απαγκιστρώνονται από τον εαυτό τους, από τα αλλότρια και τα κοινωνικά ειωθότα, και ομογενοποιούνται σε παραδοτέα και παραδομένη γυμνότητα θέτοντας σε φανέρωση την καταγωγική ειλικρίνεια της έκφρασης. Η νέα ταυτότητα του “εμείς” είναι μια αναγκαιότητα φυσική, ευπρόσδεκτη και επιδιωκόμενη, υπεράνω της υποκειμενικής υπόστασης —χωρίς να την καταργεί, μάλιστα τη διαπλάθει— των συμβαλλομένων στη σχέση», σημειώνει ο Στέλιος Χαλκίτης στο πόνημά του ANTE TRACTATUM, ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ. Και αλλού, στο ίδιο πόνημα, «Όταν εισέλθουμε στην αγάπη τότε η σχέση αποκτά ειδικές στοχοπροσηλώσεις για χάρη των οποίων θα κληθούμε ουκ ολίγες φορές να αντιστρατευτούμε την εσωτερική ηθική και την ηθικότητα· εναπόκειται στο «εμείς» να οριοθετήσει τις επιθυμίες των συνιστωσών του και από μια ομιχλώδη αφετηρία να αναχθούμε στη μεγαλουργία. Εν τούτοις ας μη νομιστεί ότι η αγάπη είναι μόνο ένα τρυφερό συναίσθημα. Η αγάπη, στην πλήρη εξωτερίκευση της δυναμικής της, είναι ένα συναίσθημα κατακλυσμιαίο που δύναται να σε κατακυριεύσει και να σε υποδουλώσει δια βίου, κυρίως αν ο παραλήπτης αυτού του σαρωτικού συναισθήματος επιδιώξει την (νομοτελειακή) αυτονόμησή του για την επανάληψη ενός νέου κύκλου (γονική αγάπη)».
Στην ομιλία του στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης ο συγγραφέας Στέλιος Χαλκίτης πολύ συνοπτικά έθεσε τον προβληματισμό σχετικά με το θέμα Η Ανύψωση και η αποκαθήλωση του έρωτα όπου καταληκτικά σημειώνει Πώς μπορεί να εισπηδήσει ο έρωτας σε αγάπη: «…υπάρχει όμως και η ποιοτική πορεία, που είναι η εισπήδηση του έρωτα σε αγάπη. Μπορούν όλοι οι έρωτες να μεταπηδήσουν στην αγάπη; Κατά τη γνώμη μου όχι, παρά μόνο δυο μορφές, η μια είναι αυτή όπου ο έρωτας δεν θα φτάσει ποτέ την απόλυτη ευδαιμονία, οπότε η νοητική σύγχυση δεν θα επικρατήσει, και η άλλη, ακόμα πιο ποιοτική μορφή, είναι να αντιληφθούμε τη νοητική υπεροχή του άλλου, που ο ένας θα εμβιώσει τις πονεμένες, όπως λέω συχνά, αφηγήσεις του άλλου και τότε θα δημιουργηθεί το κάλλος για να προκύψει έρωτας που θα φέρει τα χαρακτηριστικά της αγάπης, δηλαδή θα διατηρεί ο ένας την υποκειμενική υπόσταση του άλλου και θα επικουρεί τη διαρκή εξύψωση της σχέσης».
Για μια πιο αναλυτική ανάλυση, μπορεί κανείς να διαβάσει τη διάλεξή του στην σελίδα του https://www.chalkitis.gr/dialexeis/i-anypsosi-ke-i-apokathilosi-tou-erota/
ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ (1962-2024)
Ελληνας συγγραφέας. Εζησε στην Κάλυμνο και ασχολήθηκε με την αστροφυσική και τη φιλοσοφία. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε ελληνικές εφημερίδες για πολιτικά, φιλοσοφικά και κοινωνικά θέματα, υποστηρίζοντας με θέρμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα των φύλων καθώς και την ανάγκη αναθεώρησης κάθε βεβαιότητας. Τα βιβλία του: «Μάργκινους Μόριους» και «MARGINUS MORIUS», Vanguard Press, Μεγάλη Βρετανία, και το τελευταίο «Οι Απαράφθορες» έγιναν ταχύτατα best sellers, όπως και τα «Ο Λούσηρος», «ANTE TRACTATUM Φιλοσοφικές σημειώσεις» και «De Profundis, Αναμάρτητοι Ερωτες».
