Ο εαυτός αρχίζει να καταρρέει κάπου ανάμεσα στο «πρέπει» και στο «θέλω». Όχι με μια έκρηξη, αλλά με ένα ψίθυρο, έναν κόμπο στο στομάχι, ένα παράξενο αίσθημα μοναξιάς και ένα χαμόγελο που δεν είναι δικό σου. Ο Χόρχε Μπουκάι το έθεσε απλά, με έναν τρόπο που κάνει τις σκληρές πραγματικότητες να φαίνονται απλές.
Δεν είναι απλώς κάτι που λες για να φαίνεσαι ωραίος στο διαδίκτυο. Είναι μια κραυγή που μας κοιτάζει στον καθρέφτη κάθε φορά που λέμε «ναι» όταν στην πραγματικότητα θέλουμε να πούμε «όχι». Το να προσποιείσαι ότι είσαι κάποιος που δεν είσαι έχει κόστος, όπως και το να προσπαθείς να ταιριάξεις σε ρόλους που σε περιορίζουν.
Σε έναν κόσμο που εκτιμά την «εμφάνιση» και διδάσκει στα παιδιά να λένε «ναι» πριν καταλάβουν πώς αισθάνονται πραγματικά, το να είσαι ο εαυτός σου είναι πολυτέλεια. Αλλά το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι πιστός στον εαυτό σου. Αληθινός, ολόκληρος και με τα ελαττώματά σου.
Χόρχε Μπουκάι , «Να βλέπεις στον Έρωτα», Εκδ. OPERA (απόσπασμα)
«Σαν θεραπευτές, μας αρέσει να προτείνουμε το εξής σύντομο παιχνίδι:
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας ζητάμε από τον πελάτη να αφήσει ελεύθερες τις κατηγορίες που έχει μαζεμένες εναντίον του ανθρώπου που κάθεται απέναντί του, και να τις εκφράσει με βρισιές: «ανόητε», «άπληστε», «βάναυσε», ή ό,τι άλλο.
Τον ενθαρρύνουμε να τολμήσει να πει αυτά που σκέφτεται, να φωνάξει να σηκώσει επικριτικά τον δείκτη προς τον σύντροφό του και ν’ αφήσει να βγουν έξω οι προσβολές που έχει φυλαγμένες.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, του ζητάμε να μείνει ακίνητος σ’ εκείνη τη θέση.
Τότε, του στρέφουμε την προσοχή στο ίδιο του το χέρι και του επισημαίνουμε ένα συμβολικό γεγονός, συχνά αποκαλυπτικό: καθώς δείχνει με το δάχτυλο τον κατηγορούμενο, τρία δάχτυλα δείχνουν προς τη δική του κατεύθυνση…
Ο μέσος, ο παράμεσος και ο μικρός, του λένε πως ίσως ο ίδιος να είναι τρεις φορές πιο άπληστος και τρεις φορές πιο επιθετικός απ’ αυτόν τον οποίο κατηγορεί.
Όταν κάτι με ενοχλεί στον άλλον, σχεδόν πάντα σημαίνει πως, στην πραγματικότητα, αυτό το κάτι με ενοχλεί και στον εαυτό μου.
Αν εγώ δεν βρίσκομαι σε σύγκρουση με αυτή μου την πλευρά, δεν με ενοχλεί που την έχει ο άλλος.
Έτσι, η ερώτησή μου πρέπει να είναι πάντα: «Γιατί με εκνευρίζει αυτό στον άλλον; Τι σχέση έχει μ’ εμένα;»»
