Η Μαλβίνα Κάραλη υπήρξε γυναίκα με το βάρος του ονόματός της. Όχι γιατί γεννήθηκε διάσημη — αλλά γιατί το όνομά της έγινε συνώνυμο της ευθύτητας, της πνευματώδους αυθάδειας και της ακατέργαστης αλήθειας.
Η Μαλβίνα Κάραλη δεν υπήρξε ποτέ απλώς μια τηλεοπτική παρουσία. Ήταν φαινόμενο πολιτισμικό.
Ήταν εκείνη η σπάνια περίπτωση ανθρώπου που, ενώ μιλούσε με τα λόγια του δρόμου, κουβαλούσε τη σοφία των βιβλίων. Εξευγένιζε το λαϊκό και αποδομούσε το δήθεν.
Δεν της άρεσε να χαϊδεύει αυτιά. Ούτε να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις. Ό,τι έλεγε, το σήκωνε. Και το πλήρωνε. Ήταν ακριβή στις απόψεις της, όχι στα υλικά. Η γραφή της — κοφτερή σαν ξυράφι, η ειρωνεία της — τόσο μελετημένα δηλητηριώδης, που αποκάλυπτε την αλήθεια χωρίς να χρειάζεται να φωνάξει.
«Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Κι όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα» έχει γράψει στο βιβλίο “Σαββατογεννημένη” η Μαλβίνα Κάραλη.
Μεγαλώσαμε με τη Μαλβίνα στις τηλεοράσεις, αλλά η πραγματική της επίδραση συνέβη εκτός οθόνης. Εκεί που οι λέξεις της γίνονταν σπόροι στους εγκεφάλους μας. Στους μοναχικούς, στους διαφορετικούς, στους αντισυμβατικούς.
Σ’ αυτούς που δεν βολεύτηκαν ποτέ σε καλούπια. Έφτιαχνε χαρακτήρες με το παράδειγμα της. Μας δίδαξε πως είναι ωραίο να είσαι αλλιώς. Πως μπορείς να έχεις στυλ χωρίς φίλτρα, να είσαι γυναίκα χωρίς να απολογείσαι, να αγαπάς βαθιά χωρίς να σε λυγίζει η απόρριψη.
Είπε και το εξής οξύμωρο «Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα» ή μήπως δεν είναι και τόσο οξύμωρο άραγε;
Κάθε της λέξη ήταν και μια ατάκα, μια περισυλλογή.
Μα πως αλλιώς; Αφού είχε ψυχή μποέμικη, δεν είπαμε; Μια αιρετική, ασυμβίβαστη ιδιοφυΐα που ρουφούσε γελώντας τη ζωή. Αυτό ήταν η Μαλβίνα.
Αξεπέραστη, χαρισματική, έζησε χωρίς ταμπού και διαμόρφωσε τη δική της συνθήκη…
⇒ Μαλβίνα Κάραλη: Μια αιρετική, ασυμβίβαστη ιδιοφυΐα που ρουφούσε γελώντας τη ζωή
Η Μαλβίνα δεν ανήκει πια στην εποχή μας, αλλά η εποχή μας ακόμα της ανήκει. Κάθε φορά που κάποιος λέει την αλήθεια χωρίς να μετρήσει τις συνέπειες, κάθε φορά που μια γυναίκα σηκώνει το βλέμμα και μιλά με το μυαλό της και όχι με τις ευγένειες της κοινωνικής προσδοκίας, κάθε φορά που ένας νέος άνθρωπος αναζητά βάθος αντί για εντυπωσιασμό — η Μαλβίνα χαμογελά κάπου…., με εκείνο το αδιόρατο, κουρασμένο, μοιραίο χαμόγελο της που ήξερε πως τελικά «κανείς δεν αντέχει την αλήθεια αν δεν έχει αγαπηθεί πρώτα».
Οι μέρες μας με τη Μαλβίνα δεν τελείωσαν ποτέ. Γιατί εκείνη δεν έζησε απλώς – καταγράφηκε στο υποσυνείδητό μας. Ως στάση. Ως βλέμμα. Ως απάντηση σε μια κοινωνία που συχνά, ακόμη και σήμερα, δυσκολεύεται να σηκώσει καθρέφτες μπροστά της.
Χρύσα Σαραντοπούλου
Δημοσιογράφος/Σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας/
Εναλλακτική θεραπεύτρια
Μαλβίνα Κάραλη: Σαν σήμερα γεννήθηκε μια οξυδερκής γυναίκα
